Τίτλος: Bohemian Rhapsody
Σκηνοθεσία: Bryan Singer
Παραγωγή: 2018
Το Bohemian Rhapsody αποτελεί μία ulta light αναδρομή στην ιστορία του συγκροτήματος Queen. Οι οπαδοί του Freddie Mercury θα απογοητευθούν αν περιμένουν μία διορατική διείσδυση στον ψυχικό κόσμο του διάσημου μουσικού, ενώ όσοι δεν γνώριζαν τα ιστορικά γεγονότα στην εξέλιξη του συγκροτήματος θα παραπληροφορηθούν.
Κι αυτό γιατί ο σκηνοθέτης, Bryan Singer, ναι μεν παρουσιάζει την πορεία του συγκροτήματος από τη γέννησή του μέχρι τον θάνατο του τραγουδιστή του, αλλά στοχεύει στο ευρύ κοινό και η ποιητική άδεια που χρησιμοποιεί (σε μεγάλο βαθμό) παραποιεί αρκετά γεγονότα.
Ένα από βασικότερα μειονεκτήματα της ταινίας είναι η «απεικόνιση» του Freddie Mercury από τον Rami Malek. Ναι, η ερμηνεία του έχει λάβει πολλές καλές κριτικές και σίγουρα είναι αξιόλογη από τεχνικής άποψης. Δεν παύει να αποτελεί όμως έναν αβανταδόρικο ρόλο (σε κάνει να αναρωτιέσαι σε τι βαθμό θα το διαχειριζόταν κάποιος άλλος ηθοποιός), που ναι μεν ο Malek φέρνει στη ζωή χρησιμοποιώντας διάφορα ερμηνευτικά τεχνάσματα, αλλά απέχει αρκετά σε βαθμό ομοιότητας από τον πραγματικό Freddie Mercury. Ο τελευταίος υπήρξε ένας χαρισματικός, ευφυής, γενναιόδωρος άνθρωπος — κάτι που δυστυχώς η ερμηνεία του Malek μειώνει κατά κάποιον τρόπο σε καρικατούρα, κυρίως στο πρώτο μέρος της ταινίας.
Όσον αφορά τη φυσική ομοιότητα, εκεί οι διαφορές είναι τεράστιες (ο Freddie Mercury είχε καστανά μάτια, ο Malek πράσινα, κτλ., ενώ, σχετικά με την προσθετική οδοντοστοιχία, αυτή αγγίζει τα όρια της υπερβολής). Δεν λέω ότι σε βιογραφικές ταινίες ο πρωταγωνιστής οφείλει με κάθε τρόπο να αποτελεί αντιγραφή του ανθρώπου που απεικονίζει (ας θυμηθούμε άλλωστε το βιογραφικό I’m Νot Τhere του Todd Haynes όπου ένας από τους ηθοποιούς που ερμηνεύουν τον Bob Dylan είναι η Cate Blanchett). Όμως πρέπει να υπάρχει και μία αισθητική στη προσέγγιση αλλά και ένας σεβασμός στο ποιόν του καλλιτέχνη.
Σαν να μη έφτανε αυτό, πολλά σημαντικά γεγονότα όταν δεν παραποιούνται, δεν αναφέρονται καν, ενώ η ταινία δεν διεισδύει στην πιο σκοτεινή πλευρά του τραγουδιστή. Ο ίδιος ο Freddie Mercury είπε ότι είχε το όραμα ότι κάποτε η ζωή του θα γυριστεί σε ταινία, και με τα πράγματα που έχει βιώσει, σίγουρα θα λογοκριθεί με τριπλό Χ. Η ταινία αυτή, για να ικανοποιήσει προφανώς ένα μεγάλο ποσοστό από τα πλήθη, δεν είναι καν μισό Χ.
Τέλος, όπως έχουν ήδη αναφέρει κάποιες ξένες κριτικές (αρκετές από τις οποίες δεν δίστασαν να είναι ισοπεδωτικές), υπάρχουν σημεία όπου η συμπεριφορά του Freddie Mercury και ο τρόπος που περιγράφεται η αποξένωσή του είναι λανθασμένη ή κατακριτέα.
Στα θετικά της ταινίας δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πέρα από τη σωστή αναπαράσταση της εποχής και τα σκηνικά: το εντυπωσιακό στήσιμο του Live Aid για παράδειγμα, αν και θα μπορούσε να κινηματογραφηθεί με περισσότερο συναίσθημα και δέος (βλ. το Ένα Αστέρι Γεννιέται). Είναι κρίμα που σημαντικά κομμάτια, ωστόσο, σαν το Show Μust Go On παραλείπονται (ακούγεται μόνο στο δεύτερο μισό των end credits) και η ταινία βασίζεται σε δραματικές σκηνές εντυπωσιασμού.
Δεν πρόκειται για κακή ταινία, αλλά για ένα δημιούργημα σαφώς κάτω του μετρίου, κυρίως για τον επιπόλαιο τρόπο που αντιμετωπίζεται ένα τόσο σημαντικό συγκρότημα. Από τη μία είναι αξιέπαινο εγχείρημα, ώστε και οι νεότερες γενεές να γνωρίσουν τους καλλιτέχνες, από την άλλη ευελπιστώ ότι κάποτε θα γυριστεί μία ταινία που θα δικαιώνει πλήρως το θρυλικό status των Queen και κυρίως του Freddie Mercury.
Προσωπική αξιολόγηση: 3,5/10
Φωτογραφία:
