Τίτλος: Ένα Αστέρι Γεννιέται
Σκηνοθεσία: Bradley Cooper
Παραγωγή: 2018
“But the occasional bum note aside, this is broad-strokes filmmaking of the highest calibre.” – Sight and Sound
Αυτό είναι υποδειγματικό Χόλυγουντ. Μια ιστορία αγάπης χωρίς κλισέ, με ένα σενάριο που έχει ήδη μεταφερθεί αρκετές φορές στην οθόνη (4ο ριμέικ εδώ!) Είναι το είδος σεναρίου που σπάνια συμβαίνει στην πραγματική ζωή αλλά πολύ συχνά στον αμερικάνικο κινηματογράφο: το άσημο κορίτσι που κάποια στιγμή το ανακαλύπτει ένας σούπερ σταρ, το ερωτεύεται και γίνεται διάσημο. Τόσο απλά.
Και αυτού του είδους η επεξήγηση θα ήταν ικανή να απωθήσει το απαιτητικό κοινό από αυτή την ταινία. Να όμως που εδώ πρόκειται για την εξαίρεση: το Ένα Αστέρι Γεννιέται είναι το είδος κινηματογράφου που έχει ώριμη σκηνοθεσία, πρώτης τάξεως ερμηνείες και αυτό το απροσδιόριστο στοιχείο με το οποίο σε μαγεύει το σινεμά (Χάρη; Τη γλυκόπικρη μελαγχολία της καθημερινότητας όταν αυτή μας παρουσιάζεται στη μεγάλη οθόνη; Την ωραιοποίηση της ματαιοδοξίας; Ένα μείγμα και των τριών;)
Πρώτα από όλα όμως οι ερμηνείες. Στα Όσκαρ και γενικότερα σε βραβεύσεις τείνουν να επιβραβεύονται οι υπερβολικές ερμηνείες. Όλοι το γνωρίζουν αυτό. Υστερικοί ρόλοι, άνθρωποι που αργοπεθαίνουν, άτομα με ψυχοσωματικές παθήσεις, κοινωνικά περιθωριοποιημένοι — είναι μία συνταγή που ναι μεν εντυπωσιάζει τον μέσο θεατή, φαντάζει αβανταδόρικη όμως στον μυημένο και συχνά αφαιρεί από την καλλιτεχνική αξία του έργου. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με κάτι διαφορετικό: ο Bradley Cooper υποδύεται τον ροκ σταρ που ναι μεν είναι αλκοολικός, αλλά δεν παραπατάει ούτε παραμιλάει σαν καρικατούρα μεθυσμένου. Ο Τζακ του Cooper είναι νωχελικός και εσωστρεφής. Τα ερμηνευτικά τεχνάσματα που επιστρατεύεται ως ηθοποιός λιτά αλλά ευφυή: στο ρόλο αυτό η φωνή του έχει βαθύνει, έχει μια πιο αργόσυρτη προφορά, το βλέμμα του συγκαταβατικό, διστακτικό, όλα αυτά χωρίς την παραμικρή υπερβολή.
Όσο για την Lady Gaga στον ρόλο της Ally ήταν για πολλούς η μεγάλη αποκάλυψη. Κι ωστόσο, δεν θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη: ήδη από την καλλιτεχνική της πορεία στο τραγούδι είχε δείξει αρκετές φορές δείγματα καλλιτεχνικής ωριμότητας (αναφέρομαι περισσότερο στα σόλο, πιο εσωτερικά κομμάτια για πιάνο, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τις εντυπωσιακές εμφανίσεις της που συχνά αγγίζουν τα όρια του οπερατικού δράματος). Το ίδιο κι εδώ. Η μαεστρία της είναι στο επίπεδο των καλύτερων σύγχρονων Αμερικανίδων ηθοποιών (και μπορεί άξια να σταθεί δίπλα σε πολλές από αυτές). Είναι ίσως ο πιο πιστευτός, αληθινός και ολοκληρωμένος πρωταγωνιστικός ρόλος σε σύγκριση με τις ηθοποιούς που ερμήνευσαν τον ίδιο ρόλο στις τρεις προηγούμενες εκδοχές της ταινίας (και μιλάμε για τις Judy Garland, Barbra Streisand και Janet Gaynor). Η μεταμόρφωση της από απλή drag show τραγουδίστρια σε σούπερ σταρ (ουσιαστικά σε μία Lady Gaga!) γίνεται ανεπαίσθητα: κι αυτός είναι άλλωστε και ένας από του ορισμούς της έννοιας κινηματογραφική ερμηνεία.
Πολλές επευφημίες έχουν γραφτεί και για τον Cooper που εκτός από πρωταγωνιστής είναι και ο σκηνοθέτης της ταινίας, μάλιστα στο ντεμπούτο το (και τι ντεμπούτο!) Όσο λιτή είναι η ερμηνεία του, άλλο τόσο λιτά και τα σκηνοθετικά μέσα που χρησιμοποιεί για να επιτύχει το άρτιο αυτό αποτέλεσμα: Από τα πρώτα close-ups του καταλαβαίνουμε ότι βρισκόμαστε σε έναν κόσμο αποπνικτικό από θαυμαστές, έκθεση, αλκοόλ. Η εναλλαγή κοντινών πλάνων, του φωτισμού, τα ρεαλιστικά πλάνα συναυλιών που ακολουθούν τους πρωταγωνιστές πάνω στη σκηνή (με εντυπωσιακά ρεαλιστικό sound engineering) συνθέτουν μία άλλοτε αγοραφοβική, άλλοτε κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Η λαοθάλασσα των φαν παραπέμπει σε μία ανησυχητική, υποβόσκουσα απειλή, η οποία είναι δύσκολο να προσδιοριστεί και, εν τέλει, δεν είναι και τόσο διαφορετική από την υπουλότητα του έρωτα.
Η ταινία δεν είναι ένα απλό love story, ούτε μια ιστορία overnight επιτυχίας στο δρόμο προς τη δόξα. Τα ερωτήματα που τίθενται θα είναι σαφώς διαφορετικά για κάθε θεατή, αλλά κάποια στοιχεία παραμένουν πάγια και αφορούν τον καθημερινό άνθρωπο και πράγματα που όλοι έχουμε νιώσει. Και για τους καλλιτέχνες γύρω μας οι νύξεις έχουν πολλά παρακλάδια: Αλήθεια πόσο συνυφασμένος είναι ο έρωτας με την καλλιτεχνική επιτυχία, η αδρεναλίνη των πρώτων συναντήσεων κατά πόσο διαφέρει από το καλλιτεχνικό άγχος, την γρήγορη επιτυχία και την πιθανή πτώση; Αλλά και αυτοί που δεν ασχολούνται επαγγελματικά με την τέχνη, οι μέσοι θεατές, δεν γίνεται να μη ταυτιστούν: Για τους περισσότερους ο έρωτας θέλει να ακουστεί, να φανεί στον κόσμο, στους υποθετικούς παρατηρητές μας, στον περίγυρό μας. Είναι σαν μια μπαλάντα που μας υπενθυμίζει ότι μες στο ερωτικό ντελίριο κατοικεί ο πόνος. Είναι αυτό παράδοξο; Όχι αν κάποιος έχει αποδεχτεί ότι η επιτυχία συνήθως συμβαδίζει με την αυταπάτη.
Στο δια ταύτα όμως. Δεν γίνονται πλέον ωραίες ερωτικές ιστορίες με τη χάρη που είχε το παλιό μελό του Χόλυγουντ. Πόσο μάλλον όταν η ταινία έχει καλλιτεχνική αξία και πρώτης τάξης ερμηνείες. Αυτή θα είναι από τις καλύτερες ταινίες του 2018.
Προσωπική αξιολόγηση: 6/10
Φωτογραφίες: http://www.astarisbornmovie.net
