Είναι δύσκολο να πει κανείς ότι κάποιος ερμηνευτής προσεγγίζει την ψυχή της μουσικής του Μπαχ στο πιάνο – κι όμως για μένα αυτό κατορθώνει ο Perahia. Οι ερμηνείες του αγγίζουν την τελειότητα και δεν αναφέρομαι μόνο στον Μπαχ αλλά επίσης στους Μπετόβεν, Σούμπερτ, Λιστ. Ακόμα και οι ελάχιστες ήχογραφήσεις του σε έργα Ραχμάνινοφ είναι, για μένα, μοναδικές. Μετά από 43 χρόνια, έχει αφήσει πίσω τη συνεργασία του με τη CBS και Sony και έχει υπογράψει το συμβόλαιό του με την Deutsche Grammophon. Και η παρούσα ηχογράφηση αποτελεί την πρώτη του συνεργασία με τη θρυλική γερμανική δισκογραφική εταιρεία.
Στις 6 Γαλλικές Σουίτες του Μπαχ στο πιάνο, ο Perahia δίνει μια διάφανη, αέρινη ερμηνεία όπως μας έχει συνηθίσει άλλωστε μέχρι τώρα. Με εξωστρεφή, γρήγορα tempi στις Allemande, χωρίς ωστόσο να αγγίζει τα όρια της υπερβολής, στωικός και εσωστρεφής στις Sarabande. Στις Gigue η έμφαση δίνεται στο παιχνιδιάρικο ύφος. Κι εκεί που η σύγχρονη τάση απαιτεί από τις ερμηνείες μπαρόκ να είναι ιστορικά «σωστές», συχνά καταλήγοντας να ακούγονται αποστειρωμένες, ο Perahia καταφέρνει τον συγκερασμό του ιστορικά ενημερωμένου με το διαχρονικό. Το άγγιγμα του δίνει την αίσθηση ότι κάθε νότα εκτελείται με χάρη και με μια αίσθηση κίνησης στον χώρο.
Τι είναι όμως αυτό που κάνει τη συγκεκριμένη ερμηνεία ξεχωριστή; Έχει να κάνει κατεξοχήν με το άγγιγμα του Perahia. Και με το γεγονός ότι έχει εντρυφήσει σε αυτά τα κομμάτια όσο λίγοι εν ζωή καλλιτέχνες. Μετά τον τραυματισμό και τις επιπλοκές στο χέρι του, ο ίδιος δήλωσε ότι βρήκε παρηγοριά μελετώντας τις παρτιτούρες του Μπαχ. Πράγματι, ακούγοντας τον Μπαχ ερμηνευμένο από τον Perahia είναι σαν να βιώνει κανείς την ανθρώπινη πλευρά του συνθέτη. Αυτό που κατόρθωσε, π.χ., με την ηχογράφησή του των Παραλλαγών Γκόλντμπεργκ είναι τόσο ξεχωριστό, που θα μείνει στην ιστορία των θρυλικών ηχογραφήσεων, μαζί με αυτές του Gould.
Και λίγα λόγια για την ηχογράφηση. Συχνά είχα την εντύπωση ότι στις ηχογραφήσεις της Sony ο Perahia ακουγόταν να ερμηνεύει τα κομμάτια με ένα «chopinesque» στυλ. Τελικά, όπως φαίνεται μεγάλο ρόλο έπαιζαν τα μικρόφωνα που πιθανώς ήταν πολύ κοντά τοποθετημένα στο πιάνο. Στην Deutsche Grammophon αυτό το «θέμα» δεν υπάρχει. Τι πιάνο φαίνεται να ακούγεται από το κέντρο της σκηνής και από κάποια απόσταση, αρκετή για τις νότες να ακούγονται ξεκάθαρα ακόμα και στις φούγκες.
Ένα μοναδικό διπλό CD λοιπόν, που δίκαια έχει λάβει διθυραμβικές κριτικές. Η μαγεία του Μπαχ όπως αρμόζει: λιτός και ταυτόχρονα εσωτερικός και εκφραστικός.
