Κριτική ταινίας – Παράσιτα (Parasite) / Bong Joon-Ho / 2019
Κάτι ανησυχητικά περίεργο τρέχει με τις βραβεύσεις μεγάλων φεστιβάλ παγκοσμίως, στα οποία προκλητικές ταινίες όπως το Τζόκερ και τα Παράσιτα καταλήγουν να παίρνουν το πρώτο βραβείο. Ταινίες με έντονους συμβολισμούς που φαίνονται να προσκαλούν τις μάζες σε μια συλλογική κοινωνική αφύπνιση.
Τα Παράσιτα κέρδισαν τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών, το οποίο έχει γίνει ένας ετήσιος εορτασμός ταινιών που προάγουν προοδευτικές, αντι-Αμερικάνικες συμπεριφορές.
Armond White, National Review
Ο σκηνοθέτης Bong Joon-Ho είναι αποφασισμένος να διεκπεραιώσει την αποστολή του και, κρίνοντας από την απίστευτη δουλειά που έχει γίνει, προσέχοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια, έχει κατορθώσει να δημιουργήσει κάτι που είναι αισθητικά άρτιο. Ιδιαίτερη σημασία έχει δοθεί στις εσωτερικές τοποθεσίες που εδώ αποκτούν σχεδόν πρωταγωνιστικό ρόλο. Από τη μία έχουμε να κάνουμε με την υπόγεια κατοικία των φτωχών και από την άλλη με το υπερβολικά πολυτελές, άνετο σπίτι των πλουσίων. Οι κοινωνικές αντιθέσεις πραγματικά δεν θα μπορούσαν να είναι πιο εμφανείς και, για να πω την αλήθεια, όταν είναι δοσμένες με τόσο έντονο και προφανή τρόπο, οφείλουμε να είμαστε ύποπτοι και για κλισέ εντυπώσεις που δημιουργούν.
Φυσικά, ο σκηνοθέτης τοποθετεί το δημιούργημά του στο dark κωμικο-σατιρικό είδος, δικαιολογώντας έτσι πολλές από τις υπερβολικές τροπές της πλοκής. Και με αυτό τον τρόπο ο Bong Joon-Ho καταφέρνει να κρατάει τον θεατή σε μία συνεχή συναισθηματική εγρήγορση.
Υπάρχει, ωστόσο, και αρκετός αφελής δογματισμός. Αρκετοί είναι οι υπαινιγμοί για τον αμερικάνικο τρόπο ζωής (λες και υπάρχει μόνο ένας!). Και αυτή η εμμονή με καθετί αμερικάνικο δεν έχει να κάνει μόνο με την πλοκή, αλλά και με το αισθητικό κομμάτι της ταινίας, με αρκετές slow-motion σκηνές, υπερβολικό στυλιζάρισμα, ψευτο-κλασική μουσική στο soundtrack — πράγματα που φαινομενικά μιμούνται τις δυτικές τηλεοπτικές διαφημίσεις και σειρές. Μόνο που σε αυτό το τόσο ασιατικό πλαίσιο συχνά φαντάζουν εκτός τόπου και χρόνου.
Αν και τα Παράσιτα δεν είναι κακή ταινία, έχει ελάχιστη καλλιτεχνική αξία. Αν πάρουμε κάθε συστατικό μεμονωμένα, το ποιόν τους είναι απογοητευτικό: οι ερμηνείες δεν έχουν τίποτα το απαιτητικό ή αξιόλογο, ακριβώς επειδή οι χαρακτήρες θυμίζουν περισσότερο χαρακτήρες κόμιξ παρά πραγματικούς ανθρώπους. Η γραμμική σκηνοθεσία, δεν βοηθά, με περιττές slow-motion τεχνικές και εντυπωσιακή φωτογραφία και καδραρίσματα.
Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία δυο χρόνια έχουν βγει μερικά πραγματικά διαμάντια από τον ασιατικό κινηματογράφο. Αλλά όσον αφορά στα Παράσιτα, δυσκολεύομαι να βρω πολλά θετικά: από τη μία οι μονόπλευροι χαρακτήρες, από την άλλη το απίστευτα χορογραφημένο σενάριο, όπου κάθε λεπτομέρεια έχει τέλεια συγχρονιστεί για χάρη μιας τεχνικά άρτιας κινηματογραφικής εκτέλεσης. Για να μην αναφέρω καν το αμφιλεγόμενο μήνυμα που περνάει στο κοινό.
Τα Παράσιτα θα ήταν καλύτερη ταινία αν απέφευγε τις απλοϊκές μεταφορικές προεκτάσεις και συγκεντρωνόταν στην ουσία των χαρακτήρων του, αντί να τους χρησιμοποιεί απλώς για τις γκριμάτσες και ακραίες αντιδράσεις τους.
Εν τέλει, μια όχι κακή ταινία, άριστη από τεχνικής άποψης, καθόλου βαρετή, αλλά αφελής στους συμβολισμός της, η οποία θα απογοητεύσει τους απαιτητικούς σινεφίλ που θέλουν να δουν ένα έργο με κάποια καλλιτεχνική αξία.
Προσωπική αξιολόγηση: 4 / 10 (B-)
Featured image: Film poster (https://www.parasite-movie.com/)
