Τίτλος: Såsom i en spegel (Μέσα από τον Σπασμένο Καθρέφτη)
Σκηνοθέτης: Ingmar Bergman
Παραγωγή: 1961
Να και κάτι που δεν βλέπουμε συχνά: στην ταινία αυτή, ο Θεός φανερώνεται στην κεντρική πρωταγωνίστρια! Σας φαίνεται ενδιαφέρον; Διαβάστε παρακάτω η καλύτερα δείτε την ταινία.
Το «Μέσα από τον Σπασμένο Καθρέφτη» σηματοδοτεί την έναρξη της δεύτερης κινηματογραφικής περιόδου του Μπέργκμαν και ταυτόχρονα αποτελεί την πρώτη ταινία της «Τριλογίας της Σιωπής (του Θεού)». Όπως και οι υπόλοιπες δύο ταινίες της τριλογίας («Χειμερινό Φως» και «Η Σιωπή») έχουν παρομοιαστεί με έργα δωματίου (όπως και στη μουσική και στο θέατρο) λόγω της αμεσότητας τους, τη χρήση μίας βασικής ομάδας ηθοποιών, τη διαδραμάτιση σε συγκεκριμένη χρονική διάρκεια κτλ. Γι αυτό και η συγκεκριμένη ταινία έχει τέσσερις πρωταγωνιστές και περιορίζεται στο πανέμορφο νησί Φάρο μέσα σε ένα 24ωρο.
Παρακολουθούμε την άφιξη ενός πατέρα, καταξιωμένου συγγραφέα, στο νησί Faro το καλοκαίρι, όπου εκεί βρίσκονται στο εξοχικό τους τα δύο του παιδία, η Κάριν και ο Μίνους μαζί με τον σύζυγο της πρώτης. Το κεντρικό πρόσωπο εδώ είναι η Κάριν η οποία βυθίζεται σταδιακά στη σχιζοφρένεια και την οποία υποδύεται ε-ξ-α-ι-ρ-ε-τ-ι-κ-ό-τ-α-τ-α η Harriet Andersson. Η ταινία εξερευνά τις σχέσεις των τεσσάρων αυτών ανθρώπων επιχειρώντας έμμεσα μία σπάνια διείσδυση στον ψυχισμό τους. Ο Μπέργκμαν, έτσι, μας ξεδιπλώνει αργά την εφηβική αφύπνιση της σεξουαλικότητας του Μίνους, την ανιδιοτελή αγάπη του Μάρτιν, συζύγου της Κάριν και πρόθυμο να θυσιαστεί για χάρη της, τον απόμακρο πατέρα που δεν διστάζει να εκμεταλλευτεί την ασθένεια της κόρης του, και φυσικά την ίδια την Κάριν. Αυτό το πολυσύνθετο ψυχογράφημα γίνεται με έναν τόσο φυσικό και άμεσο τρόπο όπως μόνο ο Μπέργκμαν καταφέρνει, κι εδώ δεν υπερβάλλω. Οποιοσδήποτε άλλος σκηνοθέτης επιχειρούσε το remake της ταινίας θα αποτύγχανε παταγωδώς. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος… 
Πρώτα απ’ όλα έχουμε τον μοναδικό Sven Nykvist ως διευθυντή φωτογραφίας να μας δίνει μάλλον την καλύτερη δουλειά του σε ταινία του Μπέργκμαν. Η κινηματογράφησή του λειτουργεί σε δύο κυρίως επίπεδα: στο πρώτο επίπεδο πρόκειται για την κινηματογράφηση των προσώπων καθαυτών, είτε βρίσκονται σε πρώτο πλάνο μόνα τους, είτε απεικονίζονται στο ίδιο πλάνο σε ζευγάρια (τυπικό πλάνο του σκηνοθέτη σε όλο σχεδόν το έργο του). Ο φωτισμός του κάθε προσώπου φαίνεται να προέρχεται από διαφορετική πηγή κι αυτό γιατί μαζί με τον Μπέργκμαν, ο Nykvist καταφέρνει να περάσει στον θεατή τη διάθεση και τον εσωτερικό κόσμο των πρωταγωνιστών, απλά αλλάζοντας τον φωτισμό του προσώπου τους. Παρατηρήστε, π.χ., πως συχνά η Κάριν φαντάζει απόκοσμα χλωμή, σαν να βγήκε από το «παραμύθι» που μας περιγράφει λεκτικά όποτε την πιάνουν οι νευρικές κρίσεις της. Στο δεύτερο επίπεδο ο φωτισμός αφορά τα τοπία, κι εδώ έχουμε να κάνουμε με το παιχνίδι ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, με κύρια συστατικά τη νυχτερινή θάλασσα, το φεγγάρι και τον μεταμεσονύκτιο ήλιο που κυριαρχεί στις όμορφες σκανδιναβικές χώρες το καλοκαίρι (και στην περίπτωση της ταινίας, προσθέτει μία σαγηνευτικά παραμυθένια ατμόσφαιρα, όπως εισχωρεί από τα παράθυρα). Δεν θα ήταν υπερβολή να πως ότι η χρήση του φωτός το καθιστά τον πέμπτο πρωταγωνιστή της ταινίας. 
Τώρα για τις ερμηνείες να πούμε ότι είναι το είδος της ερμηνείας που δεν συναντάς στο Χόλυγουντ. Συχνά ακούμε να κερδίζει το Όσκαρ ερμηνείας ο τάδε ηθοποιός για τον τάδε ρόλο και πιστεύουμε ότι πρόκειται για κάτι το ξεχωριστό. Για τον θεατή όμως που έχει δει Μπέργμαν, τα Όσκαρ ερμηνείας του Χόλυγουντ φαντάζουν γελοία. Και οι τέσσερις πρωταγωνιστές ερμηνεύουν τους ρόλους τους με τον πιο πειστικό τρόπο, με αποκορύφωση την Harriet Andersson που σε αφήνει άφωνο. Συχνά βλέπουμε τους πρωταγωνιστές να κοιτούν το κενό ή να βλέπουν τα άτομα απέναντί τους σαν προσπαθούν να τα διαπεράσουν, στην περίπτωση του Μπέργκμαν όμως (και κυρίως σε αυτή την ταινία) αυτό που ουσιαστικά επιχειρούν οι τέσσερις χαρακτήρες της ταινίας να κάνουν κοιτάζοντας το κενό, είναι μία μάταιη απόπειρα να κοιτάξουν πιο βαθειά μέσα τους. 
Επιστρέφοντας πίσω στο σενάριο της ταινίας, νομίζω μου επιτρέπεται να μιλήσω λίγο παραπάνω γι αυτό χωρίς να αποκαλύψω πολλά… Καταρχήν να πω ότι η ταινία ξεκινά με μία βαθειά ερμηνεία της 2ης σουίτας για τσέλο του Μπαχ που φαίνεται να ταιριάζει με τον εσωτερικό κόσμο και τον πόνο της Κάριν, ο οποίος πρέπει να πούμε ότι ξεδιπλώνεται αργά και φαίνεται να εκδηλώνεται αργά μες στη νύχτα, όταν ο μεταμεσονύκτιος ήλιος λάμπει απαλά ακόμα (στην ταινία η θάλασσα φαίνεται φωτισμένη μέσα από ένα ανοικτό παράθυρο σε διάφορα δωμάτια του σπιτιού, και η φυτογραφική ατμόσφαιρα είναι τέτοια που πραγματικά είναι λες και νιώθεις την υγρή καλοκαιρινή αύρα). Το ξύπνημα της Κάριν μες στη νύχτα ξεκινά από έναν τρομακτικό ήχο κάποιου πουλιού και συνεχίζεται στην εγκαταλελειμμένη σοφίτα (το ισχνό φως να διαπερνά το σκοτάδι συνεχώς) όπου ακούει φωνές να την καλούν μέσα στον τοίχο: στον απόκρυφο αυτό κόσμο της –όπως η ίδια θα μας περιγράψει- είναι μέρος μιας ομάδας ανθρώπων που γονατισμένοι περιμένουν να ανοίξει η πόρτα και να εμφανιστεί ο… Θεός!!! Η πόρτα θα ανοίξει κάποια στιγμή και ο Θεός θα εμφανιστεί στην Κάριν στην κλιμάκωση της ταινίας. (Αν θέλετε λοιπόν να Τον δείτε κι εσείς όπως φανερώθηκε στον Μπέργμαν και την Κάριν δεν έχετε παρά να δείτε την ταινία!)
Ένα παράξενο συναίσθημα με κάνει να θέλω να γράψω τόσα πολλά γι αυτή την ταινία, αλλά από την άλλη ο σεβασμός μου για τέτοια έργα τέχνης δεν μου το επιτρέπει. Ναι, για τόσο μεγάλο έργο πρόκειται. Το «Μέσα από το Σπασμένο Καθρέφτη» βρίσκει τον Μπέργκμαν αλλά και τον κινηματογράφο στο απόγειό του. Η ταινία είναι άριστη από όλες τις πλευρές, υπενθυμίζοντάς μας την αναγκαιότητα της Τέχνης απέναντι στη ματαιοδοξία της ανθρώπινης ύπαρξής μας.
Προσωπική Αξιολόγηση: 10/11
Πρωτοδημοσιεύθηκε: 22/09/09
Μία από τις πιο πλήρεις,μεστές και καθηλωτικές ταινίες του μεγάλου Σουηδού! Αν και θα ήθελα να σταθώ σε πολλά σημεία,θα προτιμήσω αρχικά να θέσω ένα εξω-φιλμικό θέμα. Το αξιοσημείωτο λοιπόν είναι ότι ο ίδιος ο Μπέργκμαν έτρεφε ελάχιστη εκτίμηση γι'αυτό του το έργο,μεμφόμενος την θεατρικότητά του και την εγκεφαλικά δομική του σχεδίαση.Δεν αρνούμαι πως από την ταινία θα μπορούσε κάλλιστα να προκύψει ένα άρτιο θεατρικό κείμενο με πρόδηλη και στιβαρή δομή,αλλά αυτό κατά τη γνώμη μου δεν αναιρεί κατ'ουδένα τρόπο την εξαίσιου ύψους κινηματογραφικότητα του "Μέσα απ'τον σπασμένο καθρέφτη",την ποιότητα της οποίας εξήρε και ο λίαν απαιτητικός Αντονιόνι! Μάλιστα φρονώ ότι είναι μια από τις λίγες του ταινίες όπου η εικόνα όχι απλώς συμπληρώνει η μορφοποιεί το λόγο,αλλά συχνά τον υποκαθιστά και τον υπερβαίνει!(με την καθοριστική συμβολή βέβαια του ιδιοφυούς Νύκβιστ).Μπορούμε λοιπόν να εξαγάγουμε το συμπέρασμα ότι ο ίδιος ο δημιουργός δεν είναι πάντα ο καταλληλότερος κριτής του έργου του,μια που η κρίση του ενίοτε συσκοτίζεται από τις προσωπικές του-συχνά διαψευσμένες-προθέσεις.
Dynx,θα ήθελες να ξεχωρίσεις μία σκηνή της ταινίας που σε συγκινεί ιδιαίτερα; Χωρίς όμως να προτάξεις "αντικειμενικά" αξιολογικά κριτήρια.Πάντοτε με ενδιέφερε ξεχωριστά η στιγμή μιας πιο προσωπικής επαφής του θεατή με το έργο τέχνης.(υπόσχομαι ότι με τη σειρά μου θα σου γνωστοποιήσω και τη δική μου)
Ξεχωρίζω 3 σκηνές κυρίως λόγω ατμόσφαιρας.
1. Η σκηνή του οικογενειακού δείπνου κάτω από τον σκοτεινό ουρανό.
2. Όταν η Καριν ξυπνάει και επισκέπτεται τον πατέρα της στο δωμάτιό. Αυτός τη βάζει για ύπνο και συνεχίζει το γράψιμό του με ανοιχτό το παράθυρο (μάλλον αυτή είναι η αγαπημένη μου).
3. Η πρώτη σκηνή όπου η Καριν συζητά με τον σύζυγό της στην κρεβατοκάμαρα, λίγο πριν κοιμηθούν.
Έξοχες και οι τρεις! Με τη σειρά μου μνημονεύω την εξής μία: Ολόκληρη η σκηνή του ναυαγιου.Είναι εκπληκτικό να διαπιστώνεις πόσο λίγα πράγματα αρκούν για να μεταμορφωθεί η πραγματικότητα! Μόνο σε μένα άραγε θυμίζει Ταρκόφσκι πριν τον Ταρκόφσκι; Οι ήχοι των νερών ίσως…ποιος ξέρει….!
Επίσης,πέρα από σκηνές,αξίζει εγκώμιο και η ιδιοφυής χρήση του υποβλητικού ήχου του φάρου.Εννοώ βέβαια τον φάρο-φάρο,όχι το νησί που παρεμπιπτόντος προφέρεται "Φόρε".Έχω ακούσει τον Μπέργκμαν να το προφέρει κι επίσης μου το επιβεβαίωσε προσφάτως η Σουηδέζα ξαδέρφη μου!(η οποία…ΜΙΣΕΙ τον Μπέργκμαν!)
Για μένα η ανώτερη της "Τριλογίας".Η αλήθεια είναι βέβαια πως η Σιωπή δε μου άρεσε ΚΑΘΟΛΟΥ,όντας ουσιαστικά μια από τις πιο επιτηδευμένες,βαρετές και εν τέλει χειρότερες ταινίες που έχω δει ποτέ μου!!Αυτή η ταινία όμως είναι ανάμεσα στις αγαπημένες μου του Σουηδού.
Καλησπέρα.
Εντελώς ετεροχρονισμένο το σχόλιο, αλλά υπάρχει λόγος – πρόσκληση.
Σε κάποια αναρτησή σας (νομίζω για την ταινία Αντιχριστος), ειχατε ζητήσει να δείτε τη γνώμη μου για τον κινηματογραφο μεσα απο καποια κριτική.
Εαν ενδιαφερεστε ακόμα, κάντε μια βολτα απο το cogito-ergo-film.blogspot, οπου έχω ξεκινησει μια κινηματογραφική προσπαθεια και η αρχη έγινε με Μπεργκμαν (και τον σπασμένο καθρεφτη).
υ.γ. Συγνώμη αν καταχράστηκα το χώρο των σχολίων.
Καλή συνέχεια.
προτιμώ το Winter Light, αλλά το Through THe Glass Darkly είναι ένα πραγματικά αλησμόνητο αριστούργημα ενός από τους μεγαλύτερους (αν όχι ο μεγαλύτερος) σκηνοθέτες που πάτησαν ποτέ στη γη.