Τίτλος: Το παιχνίδι με τη φωτιά (Burning)
Σκηνοθέτης: Chang-dong Lee
Παραγωγή: 2018
Το να γράψεις κριτική για το «Το παιχνίδι με τη φωτιά» δεν είναι εύκολη υπόθεση: από τη μία είναι η αινιγματική φύση των δρώμενων, από την άλλη η ελλειπτική σκηνοθεσία του Chang-dong Lee. Αρκετές κριτικές αναφέρουν ότι είναι βασισμένο σε ιστορία του Μουρακάμι, πράγμα ωστόσο αδιάφορο ως προς την αξιολόγηση της ταινίας ή τις απαιτήσεις των θεατών — τόσες ταινίες είναι βασισμένες σε βιβλία.
Ο Jong-su, ένας απόφοιτος που φιλοδοξεί να γίνει συγγραφέας, θα πέσει τυχαία πάνω στην Hae-mi, μία πρώην γειτόνισσα από την παιδική του ηλικία. Αμέσως θα ανανεώσουν τη φιλία τους, ξεκινώντας να βγαίνουν μαζί, μέχρι που η Hae-mi θα του ζητήσει να φροντίσει τη γάτα της όσο η ίδια θα λείπει σε ταξίδι στην Αφρική. Σύντομα ένα τρίτο άτομο θα μπει ανάμεσά τους. Ο αινιγματικός, όμορφος, πλούσιος και κοσμοπολίτης Ben, τον οποίο η Hae-mi γνώρισε στο αεροδρόμιο. Και εκεί που κάποιος θα περίμενε ο σκηνοθέτης να εστιάσει σε ένα ερωτικό τρίγωνο, ο Chang-dong Lee, ως αυθεντικός auteur παγκόσμιας εμβέλειας (μία ιδιότητα που κατ’ εμέ κέρδισε με το λυρικό Poetry το 2010) θα αποφύγει κάθε σεναριακό κλισέ. Αντ΄αυτού θα δημιουργήσει ένα πλέγμα όπου οι τρεις πλέον πρωταγωνιστές φαίνονται να υπάρχουν σε ένα δικό τους παράλληλο σύμπαν, όπου ο χρόνος και ο χώρος αποκτούν διαφορετική βαρύτητα.
Ο θεατής θα βυθιστεί στην πλούσια οπτική (και αφαιρετική) ποίηση που καταγράφει ο σκηνοθέτης. Και σε αυτό το καμβά είναι οι νυχτερινές ώρες και οι ώρες του λυκόφωτος που φαίνονται να ενδιαφέρουν τον Chang-dong Lee. Μάλιστα δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι οι δύο σκηνές όπου η πρωταγωνίστρια χορεύει με τον δικό της παράδοξο τρόπο (αφρικάνικο χορό στη μία, γυμνόστηθη στην άλλη) μου θύμισαν αντίστοιχες σκηνές από την Έκλειψη και τη Νύχτα του Αντονιόνι.
Σταδιακά τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας θα αρχίσουν να θολώνουν και ο πρωταγωνιστής Jong-su, ο ίδιος φιλόδοξος λογοτέχνης, θα φαίνεται ολοένα και πιο σαστισμένος. «Τι θέμα έχει το βιβλίο σου;» θα τον ρωτήσει ο Ben κάποια στιγμή και ο ίδιος θα απαντήσει «Ακόμα δεν ξέρω τι είδος μυθιστόρημα θα γράψω». «Γιατί;» «Για μένα… ο κόσμος είναι ένα αίνιγμα».
Είναι ο Ben πράγματι εμπρηστής θερμοκηπίων όπως δηλώνει ότι είναι το χόμπι του (!!!); Και έχει πράγματι πέσει σε πηγάδι η Hae-mi όταν ήταν μικρή; Ποιος είναι υπεύθυνος για την εξαφάνιση που θα συμβεί και ξαφνικά θα αναγκάσει τον ταινία να αλλάξει ταχύτητες; Ποιος από τους τρεις λέει την αλήθεια, και ζούνε όντως και οι τρεις στον πραγματικό κόσμο;
Η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζουμε την αλήθεια όπως και ο ίδιος ο πρωταγωνιστής δεν φαίνεται να γνωρίζει την αλήθεια. Και όλα αυτά δεν παίζουν κανένα ρόλο (ούτε θα έπρεπε νομίζω ο θεατής να εστιάσει σε πιθανούς κοινωνικούς προβληματισμούς). Γιατί όπως και με το εντυπωσιακό Poetry, ο σκηνοθέτης Chang-dong Lee φαίνεται να αρέσκεται στο να επιβραδύνει τις αισθήσεις μας μέσα σε έναν αφηρημένο κόσμο που αποτελείται από εντυπωσιακά καδραρίσματα, λήψεις με συχνά ανορθόδοξη εστίαση και εξαιρετικές ερμηνείες. Σε τέτοιο βαθμό που η ταινία συχνά φαντάζει ως μία σπουδή κι αυτό είναι και το μόνο αρνητικό στοιχείο που μπορώ να βρω. Γιατί στο τέλος έχουμε να κάνουμε με ένα σαγηνευτικό και μυστηριώδες δημιούργημα από έναν από τους αξιόλογους πλέον σκηνοθέτες.
Προσωπική αξιολόγηση: 7/10 (Α-)
