Το πράσινο βιβλίο, Peter Farrelly

Κριτική ταινίας: Το πράσινο βιβλίο / Σκηνοθεσία: Peter Farrelly / Παραγωγή: 2018

Συνεχίζοντας με τις κριτικές για τις υποψηφιότητες για Όσκαρ καλύτερης ταινίας, ήρθε και η σειρά για Το πράσινο βιβλίο. Πρόκειται για μία ταινία κομμένη και ραμμένη για τα Όσκαρ, η οποία ωστόσο έχει ελάχιστα να προσφέρει σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Το σενάριο είναι αβανταδόρικα οσκαρικών προδιαγραφών: ένας διανοούμενος πιανίστας αφρο-αμερικανικής καταγωγής που ονομάζεται Don Shirley (και που υποδύεται εξαιρετικά ο Mahersala Ali) θα προσλάβει ως βοηθό-σωφέρ τον Tony Lip (Viggo Mortensen), έναν άξεστο Ιταλοαμερικανό  μπράβο.

Τη συνέχεια δεν είναι δύσκολο να τη φανταστεί κανείς. Μαζί θα περάσουν πολλές δυσκολίες και θα μάθουν πολλά ο ένας από τον άλλον.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε αυτή την περίπτωση έχει ο χαρακτήρας του Dr. Don Shirley και ο οποίος θα μπορούσε να είναι αντιπροσωπευτικός μίας όχι και τόσο μικρής ομάδας «παρεξηγημένων» συνανθρώπων μας: Άτομα που επιλέγουν τη μοναξιά είτε επειδή είναι αρκετά έξυπνα και καλλιεργημένα για να κάνουν παρέα με όμοιούς τους, είτε επειδή λόγω ιδιατεροτήτων ή φυλετικών χαρακτηριστικών η κοινωνία τα περιθωριοποιεί. Στον ρόλο αυτό ο Mahersala Ali είναι αξιόλογος αφού δεν είναι μόνο οι κινήσεις, η εκφορά του λόγου και το λεξιλόγιο τα μοναδικά υποκριτικά εργαλεία που χρησιμοποιεί, αλλά η συγκρατημένη στάση του στις πιο κραυγαλέες καταστάσεις που υποδηλώνει τον ταραχώδη εσωτερικό κόσμο του μοναχικού καλλιτέχνη. Αρκετά καλή και η ερμηνεία του -εδώ σχεδόν αγνώριστου- Mortensen, χωρίς όμως να έχει κάτι το αξιοσημείωτο.

Εντέλει, αναγκαστικά αυτή η κριτική εντάσσεται στις σύντομες κριτικές μου, λόγω του ότι πρόκειται για μία παρωχημένη ιστορία με εξίσου ίδια ποσότητα παρωχημένης σκηνοθεσίας, οπότε εκ φύσεως αυτό περιορίζει την ανάλυση της ταινίας σε αυτό το ιστολόγιο. Καθόλου κακή προσπάθεια, αλλά όχι και κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί από το Χόλιγουντ.

Προσωπική αξιολόγηση: 3/10