Τίτλος: Ακρότητες (First Reformed)
Σκηνοθέτης: Paul Schrader
Παραγωγή: 2018
Η ταινία Το Ημερολόγιο ενός Επαρχιακού Εφημερίου του Bresson είναι από τις προσωπικά αγαπημένες μου. Ο αναγνώστης μπορεί λοιπόν να φανταστεί την έκπληξή μου όταν ο πρωταγωνιστής της τελευταίας ταινίας του Paul Schrader, ένας ιερέας με το όνομα Toller (Ethan Hawke), αρχίζει να γράφει ημερολόγιο και με voiceover να μας το διηγείται κιόλας (στην ταινία του Bresson γίνεται ακριβώς το ίδιο, όπως επίσης και στις δύο ταινίες ο ιερέας φαίνεται να έχει την ίδια ασθένεια!) Φυσικά η τέχνη μιμείται την τέχνη, όλοι το γνωρίζουν αυτό, απλώς στην περίπτωση του Schrader αυτή η μίμηση δε φαίνεται να έχει κάτι ουσιώδες.
Σεναριακά μεταφερόμαστε στην εποχή μας, με τα περιβαλλοντικά προβλήματα και τις επιθέσεις καμικάζι, όπου ο Schrader τοποθετεί το Χειμερινό Φως του Bergman και τον Εφημέριο του Bresson υπό το πρίσμα του σύγχρονου θεατή.
Αξιοπρεπής η ερμηνεία του Ethan Hawke και της συμπρωταγωνίστριάς του Amanda Seyfried. Οι καλές ερμηνείες ωστόσο δεν μπορούν να σώσουν ένα αδύναμο σενάριο που από την αρχή κιόλας αφήνει αναπάντητα ερωτήματα. Κάποιες συναισθηματικές εκρήξεις των ηρώων μένουν αδικαιολόγητες και οι απλές νύξεις δεν επαρκούν για να ολοκληρώσουν την ψυχοσύνθεσή τους. Ακόμα και το μετέωρο φινάλε δεν είναι σαφές που οδηγεί, ούτε δικαιολογείται όσο ξεδιπλώνεται η πλοκή.
Η σκηνοθεσία, με τα γεωμετρικά post-Dreyer κάδρα, καταντά φτιαχτή και κουράζει. Γιατί οι πρωταγωνιστές πρέπει να καθίσουν ακριβώς κάτω από το παράθυρο, στο κέντρο του πλάνου, μόνο και μόνο για να συναρμολογήσουν το τέλειο καδράρισμα, αν αυτό δεν αποσκοπεί κάπου πέρα από το αισθητικό αποτέλεσμα;
Βέβαια, η ταινία έχει και κάποια πιο επιτυχημένα στοιχεία όπως τη «συνεδρία» του προβληματισμένου Michael με τον ιερέα Toller, καθώς και τα ήσυχα, σιωπηλά πλάνα που διακόπτονται από τις χορωδίες και χρωματίζουν κάπως την άνευρη σκηνοθεσία. Η επιρροή από συγκεκριμένους auteurs που άφησαν ιστορία στον κινηματογράφο είναι σοκαριστικά εμφανής, σε σημείο που ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με μία ταινία mix-and-match των Dreyer (καδραρίσματα), Bergman (χρήση του ήχου και διάλογοι) και κυρίως Bresson (αποστασιοποιημένη σκηνοθεσία και ερμηνείες) και με μία δόση από Tarkovsky (η σκηνή της αιώρησης). Σε συνδυασμό με τα σεναριακά κενά δίνεται η εντύπωση ότι βλέπουμε αποσπάσματα από διαφορετικές ταινίες, χωρίς ενιαίο νόημα.
Εν τέλει, αξιόλογη η προσπάθεια του Schrader και σοβαροφανής: σε ένα Χόλιγουντ που κατακλύζεται από ταινίες κάτω του μετρίου, αυτός καταφέρνει και φτάνει στη βάση. Αν δεν ήταν για την faux πνευματικότητα και το άγουρο σενάριο, καθώς και για την απίστευτη ομοιότητα με άλλους σκηνοθέτες, θα μπορούσε να ανεβάσει κι άλλο τον πήχη.
Προσωπική αξιολόγηση: 4/10
