Τίτλος: Black Swan (Μαύρος Κύκνος)
Σκηνοθέτης: Darren Aronofsky
Παραγωγή: 2010
Η νέα ταινία του Aronofsky ξεκινά με μία καταπληκτική σκηνή όπου παρακολουθούμε την πρωταγωνίστρια να χορεύει μπαλέτο κάτω από το φως ενός προβολέα και γύρω το απόλυτο σκοτάδι. Από μόνη της αυτή η αρχή υπόσχεται πολλά για την εξέλιξη της ταινίας και σε βάζει στο κλίμα: η ταινία είναι αρκετά σκοτεινή, με μεταμοντέρνες πινελιές, και μία συγκεκριμένη παλέτα χρωμάτων που φαίνεται να έχει έξυπνα επιλέξει ο σκηνοθέτης για να αποδώσει τις βασικές διαθέσεις της ηρωίδας. Η χρήση της κάμερας επίσης –η οποία ακολουθεί την πρωταγωνίστρια σε κάθε της κίνηση-, εντείνει την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα σε όλη την ταινία (ίσως λίγο υπερβολικά). Τα παραπάνω αποτελούν τα δυνατά σημεία της σκηνοθεσίας του Aronofsky. Από εκεί και πέρα όμως ξεκινά το χάος με τις αμέτρητες αδυναμίες της ταινίας. Ας ξεκινήσω από το σενάριο… Καταρχάς να αναφέρω ότι η ταινία έχει να κάνει με το ανέβασμα της Λίμνης των Κύκνων, κι εμείς παρακολουθούμε την πρωταγωνίστρια, Νίνα, να παίρνει τον κεντρικό ρόλο και να προσπαθεί να αντεπεξέλθει στις δύσκολες απαιτήσεις του. Με κάπως αφελές και λίγο προσβλητικό τρόπο βλέπουμε ότι: οι μπαλαρίνες είναι συνεχώς αγχωμένες και δεν έχουν κοινωνική ζωή, ο σκηνοθέτης του μπαλέτου είναι γοητευτικός, αυστηρός και πρέπει να κοιμηθείς μαζί του για να πάρεις τον ρόλο, υπάρχει πάντα η αντίπαλη χορεύτρια που θέλει να κλέψει τον ρόλο σου – κι αυτά δεν είναι παρά μόνο μερικά από τα κλισέ που παρατηρεί η κριτικός χορού Sarah Kaufman σε άρθρο της για την ταινία.
Έπειτα, ο σκηνοθέτης φαίνεται να υποτιμά τη νοημοσύνη μας: από την αρχή κιόλας της ταινίας βάζει έναν από τους πρωταγωνιστές (τον σκηνοθέτη μπαλέτου σε αυτή την περίπτωση) να περιγράψει συνοπτικά την ιστορία της Λίμνης των Κύκνων στις μπαλαρίνες – επιπόλαιο τέχνασμα του Aronofsky σε μία απόπειρα να εξηγήσει τι συμβαίνει στον θεατή της ταινίας, μιας και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει μπαλαρίνα που να μην γνωρίζει τι συμβαίνει στο συγκεκριμένο μπαλέτο. (Αυτό σε βάζει σε περαιτέρω σκέψεις: αν ο σκηνοθέτης απευθύνει την επεξήγηση στον τελείως ανυποψίαστο θεατή που δεν έχει επαφή με την τέχνη, τότε γιατί να θέλει να προορίζεται η ταινία του σε τέτοιο target group;)
Επιπλέον, υπάρχουν κάποια τεχνικά λάθη όσον αφορά το μπαλέτο: στην ταινία μαθαίνουμε ότι η πρωταγωνίστρια μπορεί να υποδυθεί άπταιστα τον λευκό κύκνο, αλλά πρέπει να γίνει πιο αυθόρμητη και προκλητική για να υποδυθεί τον μαύρο κύκνο. Στην πραγματικότητα ο ρόλος του μαύρου κύκνου είναι πιο απαιτητικός από τεχνική άποψη και το να γίνεις απλά πιο σκληρή και ανέμελη (όπως ζητά ο σκηνοθέτης του μπαλέτου) δεν βοηθά καθόλου μια πραγματική μπαλαρίνα. Επιπλέον, κάποιες στιγμές μένουν ανεξήγητες και φαίνονται γελοίες. Η μητέρα της Νίνα (την οποία υποδύεται η εξαιρετική Barbara Hershey) αγοράζει μία τούρτα για να γιορτάσουν το γεγονός ότι η κόρη της κέρδισε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Όταν η Νίνα λέει με τον πιο αθώο τρόπο ότι δεν έχει όρεξη για τούρτα, η μητέρα της αλλάζει διάθεση εντελώς απότομα και αδικαιολόγητα, λες και μεταμορφώνεται σε άλλον άνθρωπο, και ετοιμάζεται να πετάξει την τούρτα στα σκουπίδια (!!!) Σε άλλη σκηνή η Νίνα δέχεται την πρόταση του σκηνοθέτη της να τον ακολουθήσει σπίτι του, ενώ προηγουμένως είχε δεχθεί σεξουαλική παρενόχληση από αυτόν. Διάλογοι όπως αυτός στην σκηνή που ο ίδιος σκηνοθέτης πάλι την ρωτάει, “You’ re not a virgin are you? Do you enjoy making love?”, πρέπει να περιλαμβάνονται στα σημεία που έκαναν τον κριτικό του New Yorker, David Denby, να αναφέρει ότι συχνά η ταινία αγγίζει το γελοίο.
Όσον αφορά την ερμηνεία της Natalie Portman (κέρδισε στις Χρυσές Σφαίρες και έχει σίγουρο το Όσκαρ γυναικείας ερμηνείας) ταιριάζει η παροιμία «όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι». Με άλλα λόγια, δεν είναι ότι η Portman δεν παίζει καλά. Παίζει ικανοποιητικά. Αλλά ως εκεί. Κι αυτό γιατί αν και καλή ηθοποιός, η ίδια η ταινία και, συγκεκριμένα, η σκηνοθεσία, περιορίζουν τον ρόλο της σε μερικές γκριμάτσες: η Νίνα συνεχώς είναι δακρυσμένη, τρέμουν τα χείλη της, μιλάει με σιγανή φωνή, σουφρώνει τα φρύδια της. Έχουμε δηλαδή μία ερμηνεία που περιορίζεται σε 4-5 εξωτερικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Κάτι άλλο σημαντικό είναι ότι ο Aronofsky δεν δίνει την ευκαιρία στον θεατή να απολαύσει τον κόσμο του μπαλέτου κι ας πρόκειται για μία ταινία όπου αυτό αποτελεί τον κεντρικό άξονα. Ο σκηνοθέτης μπαλέτου της ταινίας μιλάει με τόσο ενθουσιασμό για το τελικό αποτέλεσμα που θα έχει η παράσταση, αλλά όταν αυτή ξεκινήσει δεν βλέπουμε παρά ελάχιστες βιαστικές σκηνές που δεν αποδίδουν καθόλου το κλίμα της Λίμνης των Κύκνων: αντιθέτως βλέπουμε πολλά εφέ και υπερβολές καθώς η Νίνα μεταμορφώνεται σε μαύρο κύκνο. Το σενάριο είναι προβλέψιμο, χιλιοειπωμένο (όχι ότι αυτό αποτελεί πρόβλημα, αν φυσικά γίνει σωστή δουλειά) και κυρίως απλοϊκό – ο έμπειρος σινεφίλ θεατής θα νομίζει ότι η ταινία προορίζεται για το νεανικό κοινό. Τα μηνύματα της ταινίας (γιατί δεν γίνεται ταινία του Aronofsky χωρίς μηνύματα) είναι συγκεχυμένα και μπορούν εύκολα να αποπροσανατολίσουν τους νεαρούς θεατές, προς λάθος κατευθύνσεις. Όσοι γνωρίζουν από χορό και μπαλέτο θα βρούνε κάποια λάθη – τόσο βασικά που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Τα κλισέ στο σενάριο αμέτρητα. Τέλος, όσοι πιστεύουν ότι αδικώ την ταινία μιας και στην Ελλάδα πήρε γενικά καλές κριτικές, προτείνω να ρίξουν και μια ματιά και σε κριτικές του ξένου Τύπου. Επίσης, αν και δεν θέλω να δικαιολογούμαι, η ταινία δεν έχει μόνο αδυναμίες, γι’ αυτό και στην πρώτη παράγραφο αναφέρομαι στα δυνατά της σημεία. Παρ’ όλα αυτά δεν παύει, κατά την άποψή μου, να είναι από τις χειρότερες δουλειές του σκηνοθέτη, σαφώς κατώτερη από τον Παλαιστή.
Προσωπική Αξιολόγηση: 1,5/10
Πρωτοδημοσιεύθηκε: 28/01/11
Γενικά συμφωνώ με την κριτική σου αν και ίσως θα έβαζα χαμηλότερη βαθμολογία. Πάντως το επεισόδια με την τούρτα είναι ένας τρόπος να καταλάβουμε οτι η μητέρα είναι πιεστική και έχει και αυτή ψυχολογικά προβλήματα. Επίσης η Νίνα πηγαίνει στο σπίτι του σκηνοθέτη γιατί αποφασίζει να αποπλανηθεί έτσι ώστε να μπει στο πετσί του ρόλου του μαύρου κύκνου. Οι διάλογοι είναι γελοίοι. Έτυχε να δω την ταινία σε αφφιθέατρο σχολή και είχε πέσει πολύ γέλιο
Συμφωνώ με την κριτική σου εν μέρει. Ο ανώνυμος προσπάθησε να σου εξηγήσει τις "απορίες" και συμφωνώ μαζί του. Σε κάθε περίπτωση εκλαϊκευμένα να του πούμε, πουθενά στην ταινία δεν δείχνει ότι της Νίνα δεν της καλαρέσει ο σκηνοθέτης. Επειδή τον δάγκωσε στην αρχή δηλαδή, αυτό δεν λέει τίποτα.
Εγώ βλέποντας τη ταινία μου έμεινε η εξής γεύση: μέτρια ταινία, πολύ καλή ερμηνεία της Πόρτμαν. Μετά την ξαναείδα. Λέω οκ, και η σκηνοθεσία δεν είναι τόσο κακή, αλλά το σενάριο είναι τόσο προβλέψιμο και χαζό που συνεχίζω να τη θεωρώ μέτρια. Φυσικά δεν θα ήμουν τόσο σκληρή στη βαθμολογία μου.
@Anonymous
Κατάλαβα γιατί υπάρχει το επεισόδιο με την τούρτα, όμως συμβαίνει τόσο απότομα και σύνδετα εκείνη τη στιγμή που πρέπει να περιμένεις μέχρι το τέλος της ταινίας για να βγάλει κάποιο νόημα. Αλλά και πάλι είναι υπερβολικό και βεβιασμένο με τον τρόπο που γίνεται. Τέλος πάντων, χαίρομαι που γενικά συμφωνείς και μπορώ να φανταστώ τι θα έγινε στο αμφιθέατρο, κυρίως από το ανδρικό κοινό!
@Flonsavardu
Σκέφτηκα να ξαναδώ δεύτερη φορά την ταινία, αλλά δεν ξέρω αν θα άντεχα (μάλλον ξέρω – ΔΕΝ θα άντεχα εκτός αν ήμουν με παρέα). "Σκληρή" βαθμολογία; Δεν θα το 'λεγα – άλλωστε είχα βάλει 4 στο Wrestler, οπότε έπρεπε να βάλω χαμηλότερο στον Κύκνο.
καλησπέρα… ήθελα να διαφωνήσω με τον τόσο χαμηλό βαθμό σου… νομίζω ότι η ταινία, σε γενική θεώρηση την πιάνει τη βάση… προσωπικά -παρότι δεν μπορώ να μην συμφωνήσω με την εν γένει ανάλυσή σου – την παρακολούθησα ευχάριστα… όντως το ξεκίνημα είναι εντυπωσιακό και προσωπικά θεωρώ ότι η Πόρτμαν είναι εξαιρετική… δεν ξέρω αν μπορεί κανείς σε τέτοιες ταινίες να αποφύγει τα 'κλισέ' και τις 'ταυτολογίες'… ίσως για να αγκαλιάσει ένα ευρύτερο κοινό καταφεύγει σε ευκολίες… ξέχασες να αναφερθείς επίσης και στην μυστηριώδη 'μεταφυσική' επίδραση με τα δερματολογικά και ψυχικά 'παράγωγά' του, που, αυτά περισσότερο με ξενέρωσαν… ευχαριστώ…
@nimertis
Η βάση πάντως δεν είναι το 5, μιας και συχνά βαθμολογώ ταινίες στην αρνητική κλίμακα, οπότε μπορείς να θεωρήσεις ότι στο 2-3 πιάνει τη βάση. 🙂
Αγαπητέ έχεις κάνει το τεράστιο λάθος να νομίζεις ότι στην ταινία το μπαλέτο αποτελεί τον κεντρικό της άξονα. Και ότι κατ’ επέκταση όλα γυρίζουν γύρω από αυτό. Δεν έχω καμία διάθεση να σε πείσω για το αντίθετο, θα σου πω όμως ότι σε όλες τις ταινίες του Aronofsky κεντρικός άξονας είναι ο άνθρωπος. Ο τέλειος (για διαφορετικούς λόγους) άνθρωπος. Και αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία, τόσο για τον σκηνοθέτη όσο και για εκείνους που ασπάζονται τις αξίες και τα πιστεύω του. Μην πλανάσαι όμως, αν εσύ έχεις διαβάσει δέκα αρνητικές κριτικές από το εξωτερικό, εγώ έχω διαβάσει εκατό θετικές. Αλλά το τι λένε οι άλλοι δεν έχει καμία σημασία για την διαμόρφωση μιας προσωπικής άποψης και αν τελικά έχει, τότε αυτά που αναπαράγει κάποιος (διότι αυτό κάνει) δεν έχουν καμία απολύτως αξία. Τέλος, μπορώ να δεχτώ ότι δεν σου άρεσε η ταινία για χίλιους λόγους. Αλλά όχι ότι η Portman περιορίζεται σε γκριμάτσες. Εκεί φίλε είσαι τελείως εκτός…
Καλημέρα..
@Chris Z
Κεντρικός άξονας: τρόπος του λέγειν. Και λεπτομέρεια σε όλη την κριτική μου (γι' αυτό και το ανέφερα στο τέλος).
Για την ερμηνεία της Πόρτμαν είπα ότι είναι κανονική, ο ρόλος της την περιορίζει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Όταν μιλάω για καλές ερμηνείες αναφέρομαι σε μεγάλες ερμηνείες του Hollywood και του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Μπροστά σε αυτές, ο ρόλος που έχει στην ταινία η Πόρτμαν είναι αδιάφορος. Άλλωστε το έχει σίγουρο το όσκαρ.
Ευχαριστώ για το σχόλιο.
Ο "Μαύρος Κύκνος" είναι μια ταινία που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο ψυχολογικό θρίλερ και την ταινία ενηλικίωσης. Ένα δοκίμιο πάνω στη σχιζοφρένεια και ένα σύγχρονο αλληγορικό παραμύθι γύρω από τον εκφυλισμό που εγκυμονεί για τον άνθρωπο το αβυσσαλέο κυνήγι της καταξίωσης…
Και ενώ στο πρώτο μέρος της ταινίας στήνεται αργά και μάλλον κάπως υποτονικά το σκηνικό της δράσης, αποκαλύπτοντάς μας, βέβαια, τον ανταγωνιστικό χώρο του επαγγελματικού μπαλέτου, στο δεύτερο μισό το έργο εξελίσσεται συναρπαστικά καθώς η Nina χάνει τον αυτοέλεγχο από την εμμονή της για τελειότητα στο ρόλο. Παρακολουθούμε λοιπόν όλα τα στάδια των ψυχοσεξουαλικών της διαταραχών, των φαντασιώσεων και των ψυχαναγκαστικών της ξεσπασμάτων, για να ανακαλύψουμε τον εσωτερικό πόνο και τη μοναξιά της κορυφής.
Το θέμα της ανθρώπινης κατάπτωσης έχει απασχολήσει επανειλημμένα τον Aronofsky (και στο "Ρέκβιεμ για ένα όνειρο" και στον "Παλαιστή"), για να φτάσει στον Μαύρο Κύκνο να ντύσει αυτό το ταξίδι προς την αυτογνωσία με τα πιο μουντά του χρώματα. Και την τελειομανή σκηνοθεσία, βεβαίως: είναι καταφανείς οι επιτυχώς αφομειωμένες από τον Αρονόφσκι επιρροές αφ'ενός από τον Kubrick ως προς τη δημιουργία υποβλητικής ατμόσφαιρας (βλ."μάτια ερμητικά κλειστά"), αφ'ετέρου από τον Polanski ως προς τη δημιουργία σασπένς (θυμίζει έντονα την "Αποστροφή'"). Θα μείνω, για λίγο, στο τελευταίο 20λεπτο. Το τελικό στάδιο της ψυχολογικής κατάρρευσης – μεταμόρφωσης της ηρωίδας, η ερμηνεία της Πόρτμαν και οι υπέροχες μελωδίες του Τchaikovsky συνθέτουν ενα συγκλονιστικό φινάλε όπου έχουμε καιρό να δούμε στον κινηματογράφο. Πραγματικά το ένιωσα τόσο πολύ που ήμουν έτοιμος να σηκωθώ και να αρχίζω να χορεύω και εγώ!
Για την ερμηνεία της Portman το μόνο που έχω να πω είναι πως τη θεωρώ την καλύτερη γυναικεία ερμηνεία των τελευταίων 20-25 χρόνων.. Συγκλονιστικη! Αλλά, ας μην ξεχάσουμε και τους β΄ ρόλους: εξαιρετικός ο Cassel, υπέροχη η Kunis, εκπληκτική η Hershey. Η τελευταία ερμήνευε το χαρακτήρα της μητέρας της Nina, ο οποίος είναι σα να βγήκε από τον σουρεαλιστικό εφιαλτικό κόσμο του Lynch…!
10.5/11
"οι μπαλαρίνες είναι συνεχώς αγχωμένες και δεν έχουν κοινωνική ζωή, ο σκηνοθέτης του μπαλέτου είναι γοητευτικός, αυστηρός και πρέπει να κοιμηθείς μαζί του για να πάρεις τον ρόλο, υπάρχει πάντα η αντίπαλη χορεύτρια που θέλει να κλέψει τον ρόλο σου – κι αυτά δεν είναι παρά μόνο μερικά από τα κλισέ που παρατηρεί η κριτικός χορού Sarah Kaufman σε άρθρο της για την ταινία."
Mα, αυτή δεν είναι η αλήθεια; Τις περισσότερες φορες;
"να περιγράψει συνοπτικά την ιστορία της Λίμνης των Κύκνων στις μπαλαρίνες – επιπόλαιο τέχνασμα του Aronofsky σε μία απόπειρα να εξηγήσει τι συμβαίνει στον θεατή της ταινίας, μιας και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει μπαλαρίνα που να μην γνωρίζει τι συμβαίνει στο συγκεκριμένο μπαλέτο."
Και πού ξέρουμε εμείς αν το ξέρουν όλες οι χορεύτριες; Και πού ξέρει ο Αρονόφσκι ποιός άσχετος θα δει την ταινία του; Αν την δει κανένας άσχετος που δεν έχει ακούσει ποτέ στη ζωή του το όνομα Τσαικόφσκι;
"Η μητέρα της Νίνα (την οποία υποδύεται η εξαιρετική Barbara Hershey) αγοράζει μία τούρτα για να γιορτάσουν το γεγονός ότι η κόρη της κέρδισε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Όταν η Νίνα λέει με τον πιο αθώο τρόπο ότι δεν έχει όρεξη για τούρτα, η μητέρα της αλλάζει διάθεση εντελώς απότομα και αδικαιολόγητα, λες και μεταμορφώνεται σε άλλον άνθρωπο, και ετοιμάζεται να πετάξει την τούρτα στα σκουπίδια (!!!)"
Το έκανε επίτηδες, μπας και φιλοτιμηθεί η Νίνα και φάει κανένα κομμάτι τούρτα…
"Κάτι άλλο σημαντικό… μεταμορφώνεται σε μαύρο κύκνο."
Mα, ο Αρονόφσκι επικεντρώνεται περισσότερο στην ιστορία της ηρωίδας και όχι στο μπαλέτο. Θα σου άρεσε, περισσότερο, δηλ., αν έδειχνε μακροσκελείς σκηνές μπαλέτου; Εγώ θα το έβρισκα κουραστικό.
Όντως, και άλλες ταινίες έχουν ένα παρόμοιο θέμα (ας θυμηθούμε την αριστουργηματική "Αποσρτοφή" του Πολάνσκι), αλλά ο Κύκνος προσεγγίζει το θέμα διαφορετικά, με ένταση, σασπένς, άγχος, φαντασιώσεις και σκηνοθετική βιρτουοζιτέ.
Το νεανικό κοινό δεν προτιμά να βλέπει, κυρίως, ψυχολογικά θρίλερ. Προτιμά Piranhas, Nightmare on Elm Street κλπ – κλπ…
Κλισέ δεν είδα πουθενά. Αλλά, πιστεύω, πως πρέπει να είμαστε επιεικείς γιατί δεν υπάρχει θέμα ή σχόλιο στο σινεμά που δεν έχει προαναφερθεί.
π.χ. το "Les Amours Imaginaires" έχει δανειστεί πολλά από το σενάριο του "Jules et Jim" του Τιφό.
Η αριστουργηματικη "Λευκή Κορδέλα" θυμίζει πολύ τα "Φάνυ και Αλέξανδρος" του Μπέργκμαν και "Μέρες Οργής" του Ντράγιερ ….
Δεν ασχολούμε με μπαλέτο και αν έχει κανεί κάποια λάθη η ταινία σ' αυτο τον τομέα δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία.
Οι κριτικές δε με πολυενδιαφέρουν γιατί μπαίνουν στη μέση και συμφέροντα για τα οποία δεν είναι της παρούσης, να μιλήσω.
Με σειρά προτιμήσεως:
1. Ρεκβιέμ για ένα Όνειρο
2. Μαύρος Κύκνος
3. Fountain
4. Παλαιστής
5. Πι
"Για την ερμηνεία της Portman το μόνο που έχω να πω είναι πως τη θεωρώ την καλύτερη γυναικεία ερμηνεία των τελευταίων 20-25 χρόνων.."
Μάλλον βλέπουμε διαφορετικές ταινίες τα τελευταία χρόνια. Το παραπάνω σχόλιό σου πραγματικά με σοκάρει.
Καλησπερα Dynx,
διαβαζω μαζεμενες τις τελευταιες 4-5 κριτικες σου, γιατι δυστυχως δεν εχω πολυ χρονο το τελευταιο διμηνο, οπου γενικα εχω περιορισει τις e-επισκεψεις μου. Τον «Κυκνο» θα το δω την Παρασκευη και θα επανελθω με σχολιο 🙂
Παντως απο οσα σχολια/κριτικες διαβασα, μαλλον ειναι κατωτερο του αναμενομενου/προσδοκωμενου..
Όντως, ήμουν υπερβολικός. Υπάρχουν πολλές σπουδαίες ερμηνείες αυτό το χρονικό διάστημα (Jeong-hie Yun, Isabelle Huppert, Marion Cotillard, Juliette Binoche, Julliane Moore κλπ-κλπ).
Πάντως εμένα με σοκάρει αυτή η τόσο αρνητική στάση σου στο αμερικάνικο σινεμά.
@Mike
Welcome back και καλή θέαση…
@Monsieur Hulot,
Δεν έχω πάντα αρνητική στάση στο αμερικάνικο σινεμά. Ακόμα και τις μισές ευρωπαϊκές ταινίες που βγαίνουν σε έναν χρόνο να δω, είμαι σίγουρος ότι θα βρω την πλειοψηφία μέτριες.
Για το αμερικάνικο σινεμά που λες, υπάρχουν αρκετές ταινίες που θεωρώ άριστες, παλιές και νέες: το Inland Empire και το Lost Highway του Lynch, η τριλογία του Gus van Sant (και τα τρία αριστουργήματα), το πρόσφατο "There Will be Blood" (και άλλες ταινίες του Paul Thomas Anderson), η Σιωπή των Αμνών, Χίτσκοκ, και άλλες που δεν μου έρχονται στο μυαλό αυτή τη στιγμή.
Η ταινία είναι επιεικώς μέτρια,απορώ γιατί έγινε τόσος ντόρος.Ίσως για κάποιον που δεν έχει επαφή με το καλλιτεχνικό σινεμά να φαντάζει σπουδαία,αλλά η φαιδρώς υψηλή αξιολόγησή της πιθανόν προκύπτει από την κριτική ανεπάρκεια των θιασωτών της(οι οποίοι συνήθως ποδοκροτούν και προασπίζονται διαπρύσια τις ταινίες των Μαν,Νόλαν και άλλων της σύγχρονης…αφρόκρεμας!). Όσο για την ερμηνεία της Πόρτμαν,θεωρώ ότι απλώς υιοθετεί απολιθωμένες μάσκες εκφράσεων,δεν υπάρχει καμία εσωτερικότητα στην εμφανώς τεχνική υποκριτική της.Γενικά η κριτική σου,Dynx,με καλύπτει,αν και εγώ δε θα ήμουν τόσο αυστηρός.Θα της έβαζα παραπάνω: 2,5
Καλησπέρα Dynx…
Βασικά, σε διάβασα με προσοχή..
Μου άρεσε η ταινία. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που θα μπορούσε να μη μου αρέσει(και υποθέτω ίσως να συμβεί σε κάποια επόμενη προβολή). Ο κυριότερος είναι ότι χρησιμοποιεί ο Aronofsky, όπως σε όλες του τις ταινίες, το υπερφανταστικό, μόνο που εδώ κλωτσάει, ή μπορεί εύκολα να κλωτσήσει, αν θεωρήσουμε ότι πιο πολύ επιβάλλει αυτός την ένταση στην ταινία του, παρά είναι οργανική και εσωτερική…
Χμ, τώρα φια την κριτική σου, νομίζω ότι δε σ' απογοήτεψε τόσο η ταινία που είδες αυτή καθ' αυτή. Αλλά το ότι η ταινία που είδες, δεν ήταν αυτή που ήθελες να δεις.. ες τόσα πράγματα μέσα. Απ' τις τεχνικές του μπαλέτου. Τους διαλόγους κ.ο.κ. Αλλά όλα αυτά είναι ο τρόπος που θα ήθελες εσύ να 'χε χειριστεί την ταινία(και δε δε βρίσκω απαραίτητα άδικο), αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ο τρόπςο που τη χειρίστηκε ο Aronofsky. Είναι, σαν να μην του επιτρέπεις να κάνει την ταινία που θέλει… Ας κοιτάξουμε πρώτα την ταινία του..
Α, και στην πρώτη θετική στιγμή που λες; Για το χορό; Για μένα αυτή η σκηνή ήταν ένας ψίθυρος. Γιατί ο Aronofsky εκεί, κατ' εμέ, δείχνει τον αυταρχισμό του. Κινηματογραφεί μια σκηνή χορού (την αποθέωση του σώματος) με τον κατ' εξοχήν πιο αντιαισθητικό(από πλευράς κάδρου) τρόπο: πλάνο κομμένο στη μέση του σώματος. Και, νομίζω, πως σ' όλη την ταινία λειτουργεί αναλόγως, φωνάζοντας την παρουσία του, και τη μεγαλομανία αυτής, μέσα στη ροή της ταινίας… Πάνω κάτω, ο λόγος που ενώ αγάπησα το Black Swan θεωρώ, πως είναι μια αυτοκαταστροφική στιγμή για τον Aronofsky(μπορεί να ναι και θετικό αυτό…δε ξέρω)
Δηλαδή σε όποιον άρεσε η ταινία πάει να πει πως δε ξέρει από σινεμά;
συ είπας…
Ούτε αυτοί ξέρουν από σινεμά;
Μικελίδης: 4/5
Κουτσογιαννόπουλος: 4,5/5
Τιμογιαννάκης: 4/5
Θεοδωρόπουλος: 5/5
Εκσιελ: 4/5
…
Για να αποφύγω τις απαντήσεις του τύπου: "αυτοί είναι κριτικοί, υπάρχουν συμφέροντα στη μέση", θα πω πως και σε πολλούς φίλους bloggers άρεσε η ταινία. Ο kioy, δηλαδή, δεν ξέρει από κινηματογράφο;;;
Αν ήταν στο χέρι μου, θα ενέδιδα το δίχως άλλο στην ελάχιστη παραχώρηση του να μη γνωρίζω σινεμά, να μην ξέρω από Κινηματογράφο, να είμαι τελείως άσχετος σας λέω, μπροστά στο υπέρτατο και μεταφυσικό μεγαλείο του να λαβώνομαι ελεύθερα και απροκατάληπτα από όποια ταινία με λαβώνει…
Η συζήτηση έχει ξεφύγει λίγο: Kioy, κανείς δεν είπε ότι δεν ξέρεις από σινεμά.
Όσο για τις κριτικές που παραθέτει ο Monsier Hulot, αναμενόμενες. Και να μην τις έγραφες μπορούσα να τις μαντέψω με απόλυτη ακρίβεια.
Τέλος, δεν είχα προσδοκίες από την ταινία. Δηλ. δεν ήθελα να είναι κάπως για να μου αρέσει. Απλώς δεν είχε κάτι να μου πει (ακόμα δεν κατάλαβα τον λόγο ύπαρξης της). Και ξέρω ότι δεν είμαι ο μόνος. Η Guardian είχε γράψει ολόκληρο άρθρο για το πως η ταινία δίχασε το κοινό.
Α, όχι ούτε εγώ είπα ότι δεν ξέρω…
Απλά τρύπωσα στην κουβέντα του Monsier και του Johny για να δηλώσω πως προτιμώ να πορεύομαι με την άγνοια μου. Η άγνοια είναι αυτή που μας δίνει το εισιτήριο στην αίσθηση. Και προτιμώ να είμαι απροστάτευτος πλάι σε ότι με ερεθίζει, ανεξάρτητα, αν αυτό είναι αμφίβολης η ευγνωσμένης ποιότητας..(Ούτε για γάλα να μιλούσαμε!!)
Η γνώση μας φυλακίζει… Αν δε μπορούμε να δεχτούμε πως ότι ήταν γνώση χθες, αύριο είναι άγνοια. Μια άγνοια που μας βγάζει πάλι στο δρόμο…
Καλό απόγευμα.
Φυσικά, η ερώτησή μου για τον kioy ήταν ρητορική.
Φίλε Dynx, έγραψα τις κριτικές γιατί με εξόργισε η άποψη του Johnny.
@Monsieur Hulot
Μάλλον…………
με σκοτώνεις και περιμένω τόσο να την δω…. είσαι δεύτερος άθρωπας που εκτιμώ και λέει τα χειρότερα, γουάτ δε φακ?
εν τω μεταξύ, πρέπει να συνεννοηθούμε να σου στείλω ένα βιβλίο που έχεις κερδίσει και κλαίει με μαύρο δάκρυ νομίζει το εγκατέλειψες!
@provato
Ευχαριστώ για την εκτίμηση. Ποιος άλλος λέει τα χειρότερα;
Για το βιβλίο: συγνώμη! Μου έστειλες email μετά τις γιορτές όσο απουσίαζα, διάβασα όλα τα email μαζί στην επιστροφή μου, και τα περισσότερα ξέχασα να τα απαντήσω! Ευχαριστώ που το θύμησες, θα επικοινωνήσω σύντομα μαζί σου!
Καλησπέρα, εγώ βασικά θα συμφωνήσω στα περισσότερα πράγματα που είπες, γιατί πιστεύω ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Από σκηνοθετικής πλευράς έχουμε μια ταινία που είναι, για μένα τουλάχιστον, κλασσικός Aronofsky, χρώματα που αντιπροσωπεύουν την ψυχολογική κατάσταση του κεντρικού ήρωα, κάμερα στον αυχένα του πρωταγωνιστή κτλ. κτλ. Το σενάριο είναι πραγματικά κλαιν, οπότε δεν του δίνω περαιτέρω σημασία. Όσο για την αναφορά που έκανες στην τούρτα, θα το πάω λίγο πιο πέρα και θα πω απλά πως υπαινίσσεται μια σεξουαλική κακοποίηση από την μητέρα προς την Nina. Τώρα όσο για την ερμηνεία της Portman, που ήταν και ο αρχικός λόγος για το σχόλιο μου, θέλω να σου πω ότι εμένα προσωπικά με ενθουσίασε, γιατί κατάφερνε να μεταβεί από την αθώα κοπελίτσα στην επιβλητική δυναμική (psycho) γυναίκα μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, σκέψου την σκηνή όπου κόβει μόνη της τα νύχια της και κοιτά τον καθρέφτη, άσε δε το αργό πλάνο μόλις μπαίνει στα παρασκήνια, μετά την πρώτη εμφάνιση της ως μαύρος κύκνος. Εγώ προσωπικά την ταινία θα της έβαζα ένα 6 και αυτό λόγο της Portman.
απο τις καλυτερες ταινιες ever.σπουδαια,απλα σπουδαια
χαχα! ηρεμήστε παιδιά… πολύ κονφούζιο για μια απλά "καλή" ταινία…