Τίτλος: Η Διαδοχή (Hereditary)
Σκηνοθέτης: Ari Aster
Παραγωγή:2018
Πολλά έχουν ειπωθεί για την ταινία τρόμου Η Διαδοχή. Η νέα Λάμψη, ο νέος Εξορκιστής, το νέο Μωρό της Ρόζμαρι. Βέβαια η ταινία δεν είναι τίποτα από τα τρία, ούτε θυμίζει καμία από τις προαναφερθείσες ταινίες.
Αυτό που την διαφοροποιεί, ωστόσο, από τις υπόλοιπες ταινίες τρόμου που κατακλύζουν τις κινηματογραφικές αίθουσες είναι η σοβαροφανής προσέγγιση του σκηνοθέτη (δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου jump scares, οι ρυθμοί είναι αργοί…). Φαν της ταινίας υποστηρίζουν ότι πρόκειται για ψυχολογικό θρίλερ — θα είχαν δίκιο αν στο παρελθόν δεν είχε υπάρξει ένας Hitchcock ή Polanski για να μας δείξουν τι εστί ψυχολογικό θρίλερ. Η ταινία είναι σίγουρα ένα θρίλερ, αλλά λείπει σε μεγάλο βαθμό το «ψυχολογικό» κομμάτι.
Δυστυχώς, το να αναφερθώ στο σενάριο θα ήταν άτοπο, επειδή κάτι τέτοιο, αφενός θα αφαιρούσε αρκετό από το σασπένς της ταινίας, αφετέρου θα σαμπόταρε το σταδιακό, πολλές φορές καθηλωτικό, ξεδίπλωμα της πλοκής που με αξιοθαύμαστη πείρα χειρίζεται ο σκηνοθέτης Ari Aster («αξιοθαύμαστη» κυρίως επειδή πρόκειται για ντεμπούτο).
Η ερμηνεία της Toni Collette ως Annie είναι σαφώς καλύτερη από ότι ανάλογοι ρόλοι σε άλλες ταινίες του είδους. O Stephen King έχοντας δει τη Λάμψη του Kubrick κατηγόρησε την κινηματογραφική μεταφορά για τον ρόλο της πρωταγωνίστριας Shelley Duvall, λέγοντας ότι βρίσκεται εκεί απλά για να στριγγλίζει και να είναι ηλίθια, κάτι για το οποίο πράγματι η ταινία του Kubrick δεν μπορεί να υπερηφανεύεται. Ευτυχώς η Collette δεν φαίνεται «ηλίθια», αντιθέτως η ερμηνεία της δεν είναι απλώς δραματική, αλλά αληθοφανής και αξιοπρεπής. Και μάλλον είναι και το πιο δυνατό χαρτί της ταινίας.
Το δεύτερο δυνατό χαρτί είναι η υπνωτική ατμόσφαιρα. Και το τρίτο το θαρραλέο φινάλε που επιτέλους εξηγεί την ταινία χωρίς να αφήνει αναπάντητα ερωτήματα (όπως γίνεται συνήθως σε ταινίες τρόμου).
Η Διαδοχή, ωστόσο, έχει τέσσερα, κατά τη γνώμη μου, σοβαρά σφάλματα. Το πρώτο είναι ότι γραφικές εικόνες και καταστάσεις (όπως άνθρωποι που θρηνούν, γονατισμένοι στο πάτωμα), όχι μόνο δεν λογοκρίνονται, αλλά προβάλλονται επιδεικτικά. Ρεαλιστικό θα μου πείτε, αλλά και ο κινηματογράφος έχει τα όριά του. Το δεύτερο και εξίσου σημαντικό είναι οι χαρμόσυνοι τίτλοι τέλους, χαρμόσυνοι λόγω της ευδιάθετης, χιουμοριστικής σχεδόν μουσικής, κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όλο το προηγούμενο κλίμα της ταινίας και είναι σαν ο σκηνοθέτης να κλείνει το μάτι στον θεατή, σαν να λέει ότι ήταν απλά μια φάρσα, μην το πάρετε στα σοβαρά (και σε σοκάρει για αυτή την απρόσεκτη, επιπόλαιη σχεδόν επιλογή). Κρίμα, γιατί πραγματικά το εκπληκτικό φινάλε από μόνο του θα μπορούσε να εξισορροπήσει τις κάποιες ανισορροπίες της ταινίας.
Το τρίτο σφάλμα είναι τα πρόχειρα CGI εφέ που χαλάνε τον ρεαλιστικό χαρακτήρα της ταινίας. Και τέλος, ο χαρακτήρας του Peter, του γιου της οικογένειας, του οποίου οι αντιδράσεις σε κάθετί είναι απίστευτα αργές (σε κάθε άκουσμα κάποιου παράξενου ήχου, χρειάζεται κάποια δευτερόλεπτα για να γυρίσει να δει τι συμβαίνει) και έρχονται σε αντίθεση με την αληθοφανή ατμόσφαιρα που ο σκηνοθέτης προσπαθεί να περάσει.
Αν εξαιρέσουμε μία σκηνή άγριου ψυχολογικού βασανισμού, θα έλεγα ότι η ταινία είναι καλύτερη από την πληθώρα ταινιών τρόμου. Ωστόσο, τέτοιες αποτρόπαιες σκηνές με κάνουν να μη μπορώ να την προτείνω. Η θέασή της είναι μία μαζοχιστική εμπειρία. Κακά τα ψέματα, πρόκειται για μια ταινία τρόμου, χωρίς ιδιαίτερες εμβαθύνσεις (γι΄ αυτό και η σύγκριση με αριστουργήματα του είδους όπως ο Εξορκιστής ή το Μωρό της Ρόζμαρι είναι άσκοπη).
Παρόλα αυτά, το φιλόδοξο όραμα του Ari Aster, η ξεχωριστή, λεπτομερής σκηνοθετική ματιά του και κυρίως η ρεαλιστική προσέγγιση την καθιστούν μια πιο προσεγμένη ταινία τρόμου (γι’ αυτό και η σχετικά καλή βαθμολογία), έστω με κάποια λίγα σφάλματα, που ίσως για τους φαν του είδους να μπορούν να περάσουν απαρατήρητα αν επικαλεστούν το γεγονός ότι αυτό είναι και το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ari Aster, τουλάχιστον σε μεγάλου μήκους ταινία.
Προσωπική Αξιολόγηση: 2,5 / 10
Featured Image: A24
