Inception

 
Το Ιnception είναι μία αρκετά φιλόδοξη παραγωγή, τουλάχιστον στα μάτια του σκηνοθέτη, ο οποίος ισχυρίζεται ότι είχε την ιδέα για την ταινία στο μυαλό του για περίπου μία δεκαετία. Ο λόγος; Τον γοητεύει ο κόσμος των ονείρων και οι δυνατότητές τους. Γι’ αυτό και το σενάριο έχει ως εξής: ο Cobb (Leonardo di Caprio) έχει την ικανότητα να μπαίνει στα όνειρα ανθρώπων και να κλέβει μυστικά από τα υποσυνείδητά τους. Ο ίδιος κατηγορείται για τον φόνο της συζύγου του, τον οποίο φυσικά και δεν έχει διαπράξει. Μια μέρα του παρουσιάζεται η εξής επαγγελματική πρόταση από έναν Γιαπωνέζο επιχειρηματία: να μπει στα όνειρα κάποιου άλλου επιχειρηματία, και να του εμφυτεύσει μια ιδέα ώστε ο τελευταίος  να καταφέρει να διαλύσει και να πουλήσει την κολοσσιαία επιχείρηση που πρόκειται να κληρονομήσει από τον πατέρα του. Ως αντάλλαγμα, ο Cobb θα μπορέσει να επιστρέψει σπίτι του και θα αφεθεί ελεύθερος από όλες τις κατηγορίες, από την αμερικάνικη κυβέρνηση.

Η ταινία είναι αξιοθαύμαστη για το στυλιζαρισμένο look, κάποια εντυπωσιακά εφέ (αν σας ενδιαφέρουν τέτοια πράγματα) και το πολύ καλό μοντάζ (αν σας ενδιαφέρει το τεχνικό μέρος). Από εκεί και πέρα όλα γίνονται αστραπιαία: η ταινία έχει διάρκεια 2μισι ώρες και δεν ξέρω αν υπάρχει κάποια σκηνή που να κρατάει πάνω από 10 δευτερόλεπτα! Πρόκειται για μία απίστευτα γρήγορη ταινία που καθιστά δύσκολη τη συγκέντρωση του θεατή. Αρκετές από τις αρνητικές κριτικές που γράφτηκαν στον ξένο Τύπο επικεντρώνονται στο παραπάνω. Εγώ δεν το θεωρώ τόσο σημαντικό. Οι αδυναμίες τις ταινίες βρίσκονται παντού.
Inception_still2323 Ο Νόλαν, πέρα από τον χαρακτήρα του Di Caprio φαίνεται να αδιαφορεί να μας αφήσει να μπούμε στο πετσί των υπόλοιπων πρωταγωνιστών, και υπενθυμίζω πως μιλάμε για ταινία που κρατάει 2μισι ώρες, αρκετός χρόνος δηλαδή για να αναδυθούν όλοι οι χαρακτήρες. Επιπλέον, ο σκηνοθέτης φαίνεται να μη μπορεί να κρατήσει επιτυχημένα μία σκηνή με όλους τους πρωταγωνιστές μαζί, ώστε να δούμε την αλληλεπίδραση που έχουν μεταξύ τους. Λογικό θα μου πείτε, μιας και οι σκηνές εναλλάσσονται αστραπιαία! Όλα αυτά όμως έχουν ως αποτέλεσμα την έλλειψη πραγματικού συναισθήματος: δεν υπάρχει ούτε ένας ανθρώπινος χαρακτήρας με τον οποίο να μπορεί ο θεατής να ταυτιστεί συναισθηματικά.  Κι αυτό γιατί ο Νόλαν επικεντρώνεται τόσο στη πλοκή και την τεχνική επεξήγηση του σχεδίου των ηρώων και του πως λειτουργεί η εμφύτευση ιδεών, που πραγματικά ξεχνάει σχεδόν να μας δείξει την ανθρώπινη πλευρά τους, μην αφήνοντας την ταινία να αναπνεύσει συναισθηματικά.

Δεύτερο μεγάλο πρόβλημα της ταινίας: η έλλειψη ερμηνειών. Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο μας έχει αποδείξει ότι μπορεί να παίξει καλά. Ωστόσο οι ερμηνευτικές του δυνατότητες σε αυτή την ταινία περιορίζονται σε μερικές γκριμάτσες, στο να υψώνει τη φωνή του και να συνοφρυώνεται. Ίσως ένας άλλος ηθοποιός να μπορούσε να σκιαγραφήσει καλύτερα την προσωπικότητα του Cobb, κυρίως την συνύπαρξη της σκοτεινής του φύσης ως επαγγελματία κλέφτη υποσυνείδητων και της συναισθηματικής του φύσης, συγκεκριμένα τη σχέση του με τη γυναίκα του (κάτι που περίμενα σε όλη την ταινία ο σκηνοθέτης να αναπτύξει συναισθηματικά, αλλά… μάταια!) Το soundrack του Hans Zimmer όσο εντυπωσιακό κι αν ακούγεται, κουράζει μετά από 2μισι ώρες: είναι πομπώδες, πολύ δυνατό και υπερφιλόδοξο. Το ίδιο κουράζει και το γρήγορο μοντάζ και οι εναλλαγές σκηνών. Αν τον σκηνοθέτη τον ενδιαφέρει τόσο ο κόσμος των ονείρων, τότε δεν υπήρχε κάποιος πιο ήπιος τρόπος να μας τον παρουσιάσει; Δεν λέω, ο καθένας έχει τις δικές του καλλιτεχνικές ιδέες, αλλά σε μία ταινία που επί 2μισι ώρες το πιστολίδι και το κυνηγητό δεν σταματάει, η μουσική ολοένα και δυναμώνει, το σενάριο περιπλέκεται περισσότερο, δεν ξέρω κατά πόσο μιλάμε για ειλικρινή απόπειρα ανάλυσης κάποιου θέματος ή για ένα προσωπικό project εντυπωσιασμού.
inceptLeo and Ellen get explosive wIX68y1s-Yrl Προσωπικά βρήκα την ταινία απίστευτα κουραστική, και πρέπει να πω ότι από τα πρώτα δυσνόητα λεπτά μέχρι το over-the-top φινάλε (τρία όνειρα, το ένα μέσα στο άλλο, και αδιάκοπο πιστολίδι χωρίς νόημα στα χιόνια) είχα την συναίσθηση ότι ο χρόνος δεν κυλούσε, όσο συγκεντρωμένος κι αν ήμουν. Ωστόσο έμεινα μέχρι το τέλος γιατί είχα την ελπίδα ότι κάτι ίσως φωτίσει την ταινία  (κάτι που δυστυχώς δεν συνέβη). Αυτά βέβαια δεν είναι παρά οι προσωπικές μου απόψεις. Π.χ., αν και η ταινία πήρε μικτές κριτικές από τον ξένο Τύπο στο imdb βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην 4η θέση στις προτιμήσεις του κοινού. Επίσης, να επισημάνω ότι έχει παρατηρηθεί ένα μεγάλο fan club που υποστηρίζει με πάθος την ταινία, κυρίως λόγο του πρωτότυπου σεναρίου της: είναι οι ίδιοι υποστηρικτές που έχουν μυθοποιήσει παρόμοιες ταινίες: Matrix, Memento, Old Boy, Fight Club – ταινίες με στυλ που προσπαθούνε κάτι καινούριο  από άποψη σεναρίου (συνήθως μπλέκοντας τη μνήμη, το φανταστικό με το πραγματικό, το υποσυνείδητο, και πλασάροντας μια μετα-κομπιουτερίστικη αμπελοφιλοσοφία). Η αντίληψη περί πρωτότυπου σεναρίου, ωστόσο, είναι υποκειμενική (π.χ. για μένα πρωτότυπο σενάριο έχει η Κόκκινη Ταινία, το Persona, το Inland Empire…), το ίδιο και το στυλ (υπάρχει το καλλιτεχνικό, το λυρικό, το φωτογραφικό, το στυλ βίντεο-κλιπ, το στυλ video game σαν αυτό της συγκεκριμένης ταινίας, κ.ο.κ.) Άλλωστε το ότι η ταινία δίχασε κριτικούς σημαίνει ότι το ίδιο θα κάνει και με το κοινό. Για το είδος της ταινίας που ανήκει, είναι πολύ κάτω του μετρίου. Αυτή είναι η άποψή μου. Πολύ στυλ, καθόλου ουσία.

Αν σας ενδιαφέρουν ταινίες δράσης με “δράση” ή επιστημονικής φαντασίας με έξυπνο σενάριο, αλλά και σκηνοθεσία που σε κρατάει σε ενδιαφέρον, έχω να αντιπροτείνω τις εξής των τελευταίων χρόνων: το πολύ καλό Heat του Michael Mann, το Bourne Ultimatum, το Minority Report, το Contact (σίγουρα υπάρχουν κι άλλες, απλώς αυτές μου ήρθαν τώρα στο μυαλό). Αν από την άλλη σας ενδιαφέρει το καλλιτεχνικό σινεμά, μείνετε μακριά! Αξίζει να δει κάποιος την ταινία για τα εντυπωσιακά εφέ και το επαγγελματικό (αν και κουραστικό) μοντάζ. Και μιας και δεν προσβάλλει τον θεατή με κανέναν τρόπο, συν το ότι προέρχεται κι από έναν ανερχόμενο σκηνοθέτη του Holywood, θα είμαι επιεικής και με τη βαθμολογία μου, σύμφωνα με τα στάνταρντ αυτού του ιστολογίου.

Προσωπική αξιολόγηση:  2/11

Τίτλος: Inception

Σκηνοθέτης: Christopher Nolan

Παραγωγή: 2010

Κατηγορία

1917, Sam Mendes

Κριτική ταινίας: 1917 / Σκηνοθέτης: Sam Mendes / Παραγωγή: 2019 Ευτυχώς κυκλοφορούν, έστω και σπάνια, και Χολιγουντιανές (συμ)παραγωγές...

Ταραντίνο, «Κάποτε στο… Χόλιγουντ»

Κριτική ταινίας: Κάποτε στο Χόλιγουντ / Σκηνοθέτης: Quentin Tarantino / Παραγωγή: 2019 Το ότι ο Ταραντίνο μπορεί να...

Παράσιτα, Bong Joon-Ho

Εν τέλει, μια όχι κακή ταινία, άριστη από τεχνικής άποψης, καθόλου βαρετή, αλλά αφελής στους συμβολισμός της, η οποία θα απογοητεύσει τους απαιτητικούς σινεφίλ που θέλουν να δουν ένα έργο με κάποια καλλιτεχνική αξία.

Τζόκερ, Todd Phillips

Κριτική ταινίας - Τζόκερ (Joker) / Σκηνοθεσία; Todd Phillips / Παραγωγή: 2019 Το Joker είναι μία βαθύτατα πολιτική...

«Η Μεταμόρφωση και άλλες ιστορίες», Κάφκα

Κριτική, βιβλίο / Τίτλος: Η Μεταμόρφωση και άλλες ιστορίες / Συγγραφέας: Φραντζ Κάφκα / Μετάφραση: Απόστολος Στραγαλινός / Εκδ. ΜίνωαςΡωτήστε...

11 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Το πρωτότυπο του σενάριο είναι αδιαμφισβήτητο και αποτελεί και συνέχεια της προβληματικής του Nolan απο την προηγόυμενη φιλμογραφία του.

    Δυστυχώς το γλίστριμά του προς τις επιταγές του blockbuster αδικεί την ιδέα της ταινίας.

    Βεβαια, η γενιά που έχει μεγαλώσει κυρίως με ταινίες δράσης θα ενθουισιαστούν και είναι λογικό.
    Σε αυτή την κατηγορία ταινιών λοιπον, το Inception είναι χορταστικό.

    Οσο για τους χαρακτήρες, θα συμφωνήσω απόλυτα: δεν αναπτύσσονται καθόλου (η ερμηνεία του Di Caprio ως Teddy στο Shutter Island ήταν με διαφορά καλύτερη και μάλιστα θεματικά πολύ κοντά σε αυτήν του Todd στο Inception). Αλλά ως blockbuster δεν μπορείς να περιμένεις περισσότερα σε αυτό το κομμάτι.

    Θα την δούμε στις υποψηφιότητες για Οσκαρ σίγουρα.

  2. έχω δει την ταινία εδώ και κάποιες ημέρες και δεν ξέρω, νομίζω όταν εκαλούμην να γράψω μερικά σχόλια θα έγραφα πάνω κάτω τα ίδια… με κούρασε κι εμένα αρκετά και είμαι άνθρωπος που μπορεί να δαπανήσει ημέρες σερί βλέποντας ταινίες… η παρατήρησή σου για την εντελώς σχηματική παρουσίαση των ηρώων απολύτως εύστοχη! Και από τον Ντι Κάπριο περίμενα κάτι περισσότερο… με δυο λόγια, θες 2,5 ώρες να την δεις και λίγα λεπτά για να την ξεχάσεις!!! Την καλημέρα μου!

  3. Η υπερβολή αυτών των δηλώσεων είναι μεγαλύτερη από εκείνων που το χαρακτηρίζουν αριστούργημα.Δηλαδή,έλεος!Μιλάτε λες και πρόκειται για ταινία του Mickael Bay!!!

  4. Edgar Nolan Poe..

    Επειδή είμαι σίγουρος ότι έχεις κανει βολτα σε ιστολόγια που παρουσιάζουν το Inception, θα έχεις δει οτι η τάση είναι περισσότερο προς το "αριστουργημα", παρά προς το "πατάτα".

    Προφανώς δεν είναι ουτε το ένα ούτε το άλλο, ούτε όμως και απλώς μια μέτρια ταινία.

    Το γεγονός οτι αναπτύσσει μια πολύ ενδιαφερουσα ίσως και αρκετα πρωτότυπη ιδέα δεν σημαίνει ότι δεν έχει και χαρακτηριστικά blockbuster (και το blockbuster ως κατηγορία είναι αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα).

    Πάντως είναι δυσκολότερο να ισορροπίσει κανείς στην κριτική του για το Inception χωρίς να πέσει στον πειρασμο να το χαρακτηρίσει αριστουργημα, και πολύ λιγότερο πιθανό να φτάσει στο να το χαρακτηρίσει πατάτα.

    Από κει και πέρα οι απόψεις διαφέρουν και είναι ανοικτές στην κριτική και τη συζήτηση, εκτός αν κάποιος είναι σαρωτικός και ισοπεδοτικός (είτε προς τη μια, είτε προς την άλλη κατεύθυνση), οποτε δεν αξιζει να ασχοληθεις περισσότερο.

  5. Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο! Η ταινία πολύ απλά δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Περίμενα πραγματικά εκπληκτικό σενάριο αλλά είναι αρκετά προβλέψιμο και ανούσιο. Έργα του είδους έχουμε δει αρκετά κάνοντάς το σαφέστατα μη πρωτότυπο. Αναφέρω για παράδειγμα τα Dreamscape, Last Year at Marienbar κι ίσως και το Βιοτεχνία ονείρων του Τάσου Μπουλμέτη. Τα εφέ, χαρακτηριστικά του Νόλαν μας απογειώνουν αλλά είναι απλά εφέ… Που είναι το στόρυ που θα μας ξεσηκώσει; To στυλ "πετάω 5 αφηρημένες σκηνές τη μία μετά την άλλη επειδή είδα έναν εφιάλτη χθες στον ύπνο μου" εμένα δε μου κάνουν ταινία της χρονιάς αλλά προχειροδουλειά του στυλ "θα τους πιάσουμε στον ύπνο". Ο Ντι Κάπριο εμφανίζεται βολεμένος από την επιτυχία του Shutter Island κι ερμηνεύει απελπιστικά τον ίδιο χαρακτήρα. Ίσως έπειτα από την εξάντληση των δύο υπερπαραγωγών δεν μπήκε στον κόπο να εξετάσει καλά τον νέο του ρόλο. Κουραστικός ο Ντι Κάπριο, κουραστικότατη κι η μουσική…

  6. Εμένα μου άρεσε η ταινία και ας μην είμαι φανατική των ταινιών δράσης.Φυσικά και δεν είναι αριστούργημα, αφού έχει όλα τα χαρακτηριστικά των εμπορικών χουλιγουντιανικών κλισέ. Δεν παύει όμως να είναι ευρηματική και παιγνιώδης, αφήνοντας τον κάθε θεατή να την ερμηνεύσει ποικιλοτρόπως. Ακόμη και στο τέλος δεν είμαστε σίγουροι, αν ο Di Caprio βρίσκεται σε όνειρο ή ζει την πραγματικότητα που θα ήθελε να ζήσει.
    Μπορεί όντως η ταινία να είναι μεγάλης διάρκειας, αλλά οι γρήγορες σκηνές της, δεν σε κάνουν να βαρεθείς, αντιθέτως αναλογιζέσαι διαρκώς σε ποιο επίπεδο ονείρου και ποιανού το υποσυνείδητο βρίσκεσαι. Άλλωστε και τα όνειρα διαρκούν δευτερόλεπτα, άσχετα αν εμείς θυμόμαστε ολόκληρες ιστορίες. Είμαι σίγουρη ότι αυτή η ταχύτητα των σκηνών ήταν σκηνοθετικά μελετημένη και σκόπιμη .
    Όσο για τους χαρακτήρες και το γεγονός ότι δεν αναπτύσσονται συναισθηματικά, γιατί θα έπρεπε ; Ο σκοπός της ταινίας για 'μένα ήταν άλλος: πώς ερμηνεύονται ή παρερμηνεύονται τα όνειρα και τι θεωρεί ο καθένας από 'μας όνειρο και τι πραγματικότητα: ζούμε μέσα στα όνειρά μας ή προσπαθούμε να κάνουμε την πραγματικότητά μας να μοιάζει με όνειρο; Για αυτή και μόνο τη φιλοσοφική και υπαρξιακή διάσταση της ταινίας, εγώ προσωπικά νομίζω ότι άξιζε και μου άρεσε πολύ.

  7. O κυριος Dynx δεν καταδεχεται να μας μιλησει!
    Το σινεμα δεν ειναι μονο Godard, Antonioni, Tarkovsky…

  8. @Ανώνυμη
    Συγγνώμη, η αλήθεια είναι ότι είχα παραμελήσει κάπως το blog και δεν σχολίασα τις αντιδράσεις.

    Λες σινενμα δεν είνια… και παραθέτεις μία λίστα από σκηνοθέτες. Ναι συμφωνώ, δεν είπα το αντίθετο.

    Μιλάς για μια φιλοσοφική διάσταση της ταινίας λέγοντας "Ο σκοπός της ταινίας για 'μένα ήταν άλλος: πώς ερμηνεύονται ή παρερμηνεύονται τα όνειρα και τι θεωρεί ο καθένας από 'μας όνειρο και τι πραγματικότητα"

    Δεν κατάλαβα αλήθεια ποιος ήταν ο σκοπός της ταινίας – δεν το λέω ειρωνικά, απλά νόμιζα ότι ο σκοπός της ηταν να διασκεδάσει.

    Αν ήθελε να εστιάσει στη φιλοσοφική διάσταση ο σκηνοθέτης, όπως λες, τότε γιατί το ανελέητο πιστολίδι και εφέ που δεν σε άφηναν δευτερόλεπτο να σκεφτείς οτιδήποτε – ούτε καν να αφομοιώσεις αυτό που συμβάινει;

  9. Καλησπερα Dynx και συγχαρητηρια για το μπλογκ σου!!Ελπιζω να τα λεμε συχνα γιατι με ενδιαφερει πολυ η αποψη σου!
    Το Inception μου αρεσε.Θεαματικο, εξυπνο και ευρηματικο.Το σεναριο εχει λιγη φιλοσοφικη σαλτσα, αλλα ειναι βαρυφορτωμενο.Οι σκηνες των ονειρων ειναι αριστα σκηνοθετημενες.Κινειται αναμεσα σε επιστημονικη φαντασια, θριλερ και ταινια μυστηριου και τα καταφερνει αψογα.Φοβερες οι σκηνες slow motion.Εξαιρετικη, οπως παντα, η Marion Cotillard.Αλλα, απαραδεκτο το πιστολιδι, οπως λες.
    Πολυ ωραιο κειμενο, ακομα και αν δε συμφωνω πολυ μ' αυτο.

    Καλο βραδυ.

  10. προσωπικά από την ταινία θα προσπαθήσω να θυμάμαι μόνο το πρώτο 50λεπτο. από κει και έπειτα η ταινία δεν αξίζει ούτε λεπτό. ο di caprio πλέον με αφήνει παγερά αδιάφορο, αοφύ αισθάνομαι ότι τα τελευταία χρόνια παίζει συνέχεια τον ίδιο χαρακτήρα. μετριότατη ταινία και συμφωνώ με τον Dynx σχεδόν σε όλα.

    υγ: πρωτότυπη??? "Paprika" anyone???

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.