Τίτλος: Η Λευκή Κορδέλα (Das Weisse Band)
Σκηνοθέτης: Michael Haneke
Παραγωγή: 2009
Όταν έμαθα ότι ο Χάνεκε πρόκειται να γυρίσει σε remake την ταινία του Funny Games απογοητεύτηκα αρκετά: Αφενός, επειδή για μένα το Funny Games αποτελεί τη μοναδική ταινία του σκηνοθέτη που δεν μπορώ να χωνέψω (λίγο ρητορική, λίγος δογματισμός, λίγο κήρυγμα, λίγο το κλείσιμο του ματιού στην κάμερα…), αφετέρου τι δουλεία είχε ο Χάνεκε με το αμερικάνικο κοινό; Πίστευε ότι πραγματικά μπορούσε να τους δώσει ένα μάθημα ή ότι αξίζει να προωθήσει την ταινία του ως προϊόν μαζικής κουλτούρας; Έπειτα, αφού έγινε το remake, διάβασα ότι πρόκειται να σκηνοθετήσει τη Λευκή Κορδέλα (επιτέλους ταινία του στα γερμανικά αυτή τη φορά!) και ανακουφίστηκα. Φαίνεται ότι ο Χάνεκε θα επέστρεφε στα γνωστά θέματα του με νέο υλικό αυτή τη φορά. Διαβάζοντας για την υπόθεση της ταινίας και βλέποντας κάποια κλιπάκια, είχα πει ότι σίγουρα θα έφευγε από τις Κάννες με τον Χρυσό Φοίνικα (διαβάστε εδώ την πρόβλεψη, την ανακοίνωση των βραβείων και τα συγχαρητήρια) και, πολύ πιθανό, σε λίγους μήνες να κερδίσει και το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Η Λευκή Κορδέλα ήταν ακριβώς όπως την περίμενα και λίγο καλύτερη. Πρόκειται για την πιο αυστηρά συμμετρική σκηνοθεσία του Χάνεκε: ασπρόμαυρη φωτογραφία. Έξοχα καδραρισμένα πλάνα. Ως συνήθως, έλλειψη μουσικής επένδυσης. Ερμηνείες απίστευτα ρεαλιστικές. Η χρονική διάρκεια κάθε πλάνου φαίνεται να είναι μετρημένη με μαθηματική ακρίβεια. Ακόμα και η προφορά των λέξεων και η αυστηρή δομή και σύνταξη της όμορφης γερμανικής γλώσσας ακούγεται σαν θεατρική πρόζα. Όλα αυτά τα στοιχεία της καλοκουρδισμένης σκηνοθεσίας συνθέτουν μία ταινία βαριά, ασήκωτη σχεδόν, ταινία που ευτυχώς δεν προορίζεται για τις μάζες, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί ένα σπουδαίο κινηματογραφικό έργο τέχνης (όπως άλλωστε συμβαίνει συνήθως).
Η ταινία καταπιάνεται με τα θέματα της τάξης, της οργάνωσης, της καταπίεσης γενικότερα (οικογενειακής, κοινωνικής, σεξουαλικής), τα οποία ξεδιπλώνονται ως μία σειρά ανεξήγητων, φαινομενικά, συμβάντων σε ένα γερμανικό χωριό, λίγο πριν την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Χάνεκε αποφεύγει το δράμα και τις στομφώδεις δηλώσεις και με ήπιους τόνους αναπαριστά μία ασφυκτικά δομημένη κοινωνία, κρατώντας ταυτόχρονα τη συναισθηματική ένταση να υποβόσκει, σε σημείο όπου ο θεατής αναμένει την έξαρση να ξεσπάσει από στιγμή σε στιγμή. Η αποτύπωση των χαρακτήρων και των συμβάντων στο γερμανικό χωριό είναι τόσο λεπτομερής, που ακόμα και μετά την ταινία μορφασμοί και εκφράσεις των χαρακτήρων, φωτογραφίες των τοπίων που φαίνονται να αποτελούν προέκταση του κρυφού ψυχισμού των κατοίκων του, επιστρέφουν στη μνήμη μας με τον μοναδικό τρόπο που ένας Μπέργκμαν θα κατάφερνε. Η ταινία σε κάνει να αναρωτιέσαι, αφού πλέον έχουμε κατακτήσει τις ελευθερίες που σαφώς οι ήρωες της ταινίας στερούνται, τότε γιατί εξακολουθούμε να έχουμε ενδοιασμούς; Γιατί η επικοινωνία φαντάζει ακόμα και σήμερα τόσο δύσκολη όσο αποξενωμένη διατυπώνεται στην ταινία; Ο Χάνεκε δεν προσπαθεί να ρητορεύσει ότι ο ψυχαναγκασμός και η καταπίεση του γερμανικού λαού έγιναν αίτιο για τον φασισμό και τον πόλεμο που ακολούθησε, όπως αρκετές κριτικές εύκολα βιάστηκαν να συμπεράνουν. Κάτι τέτοιο θα παραήταν εύκολο για έναν σκηνοθέτη της εμβέλειας του Χάνεκε που θέτει πάντα μόνο ερωτήματα όπως ο ίδιος έχει δηλώσει άλλωστε. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του, αφού κανείς και όλοι ταυτόχρονα θα μπορούσαν να είναι οι δράστες στην ταινία. Πέραν τούτου, η συγκεκριμένη ιστορία θα μπορούσε κάλλιστα να λαμβάνει τόπο σε οποιαδήποτε πολιτισμένη κοινωνία κάθε χώρας και όχι μόνο στη Γερμανία.
Η Λευκη Κορδέλα ταινία φαίνεται να προτρέπει τους κριτικούς επιτέλους να συμφωνήσουν μεταξύ τους (στο Rotten Tomatoes αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ούτε μία αρνητική κριτική). Ο Χάνεκε είναι μέσα στους πραγματικά ελάχιστους μεγάλους δημιουργούς της εποχής μας και ένας σκηνοθέτης που θα αφήσει ιστορία στην πορεία του κινηματογράφου. Άκρως διανοούμενος, βαθυστόχαστος, έχει το θάρρος να θέτει μόνο μεγάλα ερωτήματα, αγνοώντας τη δίψα του κοινού για εύκολες απαντήσεις. Από αυτή την άποψη είναι ένας πραγματικός auteur, του οποίου η Τέχνη και το όραμα δεν γνωρίζουν συμβιβασμούς.
Για όσους με κατηγορούν ότι τίθεμαι πάντα υπέρ του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, αγνοώντας τον αμερικάνικο, ένα έχω να πω: ας αναλογιστεί κάποιος τις διαφορετικές συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργείται ο κινηματογράφος ως διασκέδαση και ο κινηματογράφος ως Τέχνη. Από τη μία έχουμε τα τα γελοία ποσά που πληρώνονται οι ηθοποιοί στο Χόλυγουντ για τις κατω-του-μετριου ερμηνείες του, και από την άλλη έχουμε ένα πλήθος άγνωστων γερμανών ηθοποιών σε αυτή την ταινία (στην πλειοψηφία παιδιά!!!) να ζούνε το ρόλο τους καλύτερα από κάθε celebrity “ηθοποιό”. Το σίγουρο είναι ότι οι ερμηνείες των ηθοποιών στη Λευκή Κορδέλα μου έφεραν στον νου αντίστοιχες μεγάλων ευρωπαίων ηθοποιών.
Συχνά, βλέποντας μία κλασική ταινία που σήμερα θεωρείται αριστούργημα του παγκόσμιου κινηματογράφου, αναρωτιέμαι τι να σκεφτόταν άραγε τότε το κοινό και η κριτική; Τι συνέβη μετά την πρώτη προβολή μιας σπουδαίας ταινίας; Ο κόσμος τη θεώρησε αμέσως αριστούργημα ή μήπως δεν είχε καταλάβει ακριβώς για πόσο σημαντικό έργο τέχνης πρόκειται; Πώς ένιωσαν, άραγε, αυτοί που ήταν παρόντες στις πρώτες προβολές ενός τέτοιου σπουδαίου έργου; Η απορία μου αυτή μου λύθηκε παρακολουθώντας τη Λευκή Κορδέλα. Φίλοι αναγνώστες του blog να το θυμηθείτε, σε αυτή την περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μία ταινία που στο μέλλον θα ανήκει στην κατηγορία των “κλασικών” αριστουργημάτων, ανάλογων με αυτών των Μπέργκμαν, Αντονιόνι, Μπρεσσόν, Ντράγιερ… Πρόκειται για την πιο ώριμη και ολοκληρωμένη δουλειά του σκηνοθέτη (μαζί με το Code Inconnu), ο οποίος θα πρέπει αυτομάτως να τοποθετηθεί ανάμεσα στους σπουδαιότερους δημιουργούς, ακόμα κι από αυτούς που ίσως μέχρι σήμερα να είχαν τις αμφιβολίες τους για το έργο του.
ΥΓ. Η καλύτερη ελληνική κριτική που έχω διαβάσει μέχρι τώρα για την ταινία -και μία από τις καλύτερες κριτικές γενικότερα, αφού μιλά ουσιαστικά, αποφεύγοντας τη συνήθη κριτικοφλυαρία- είναι αυτή της Πόλυς Λυκούργου για το περιοδικό Σινεμά.
Προσωπική Αξιολόγηση: 9/10
Πρωτοδημοσιεύθηκε: 12/11/09
Συμφωνώ λέξη προς λέξη με την παρουσίασή σου,καθώς και με την κριτική της Πόλυς Λυκούργου,η οποία πολύ εύστοχα αποσυνδέει την ταινία από τον ιστορικά προσδιορισμένο φασισμό.Όπως καμία ταινία του Χάνεκε δεν σέρνεται από το βραδυκίνητο άρμα της στράτευσης,έτσι και η "Λευκή κορδέλα" δεν περιορίζεται στο τετράγωνο πλαίσιο μιας κοινωνιολογικής ερμηνείας του ναζισμού.Παρά την ασφυκτική της "τετραγωνισμένη" φόρμα,το σχήμα που της ταιριάζει είναι ο κύκλος,μάλλον μια αναλισκόμενη σπείρα που ξετυλίγεται για να φτάσει στο ανεπίλυτο του αινίγματος.Το έξοχο αυτό δημιούργημα φύεται μάλλον από τα σκιερά λιβάδια της ψυχανάλυσης,παρά από τα αιματοβαμμένα βουνά της Ιστορίας.
Πολλοί μίλησαν για κλιμάκωση.Δεν νομίζω όμως ότι σε αυτήν την ταινία υπάρχει κλιμάκωση με την δραματουργική έννοια μιας βραδυφλεγούς ανάπτυξης που καταλήγει στην έκρηξη.Ο ρυθμός δεν είναι αναβατικός,αλλά γραμμικός,με τις υφέσεις και τους λεπτούς κραδασμούς του πιο ευαίσθητου σεισμογράφου! Γι'αυτό και το τέλος δεν εκτονώνει την ένταση,είναι παγερό και "ανοιχτό",όπως τα περισσότερα φινάλε του Χάνεκε.Η δομή επομένως είναι μάλλον μουσική,παρα θεατρική.
Επίσης η κ.Λυκούργου κάνει λόγο για το φάντασμα του Μπέργκμαν. Πολύ σωστά! Φάντασμα που στοιχειώνει βλέμματα και σιωπές,χωρίς να κυριαρχεί ηγεμονικά στα πλάνα.Το φιλμ είναι ατόφιο Χάνεκε! Με τη δική του ρυθμολογία,με το δικό του μοντάζ,τελικά με το δικό του ύφος.Ο Αυστριακός κατάφερε να μιλήσει άψογα την προσίδια γλώσσα του,ενσωματώνοντας σ'αυτήν ιδιωματισμούς του Μπέργκαν και ίσως του Ντράγιερ και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί του χρεώθηκε μιμητισμός από μερίδα των κριτικών.
Τέλος,μια απορία:ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΕΤΣΙ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ;
Εξαιρετική και σπουδαία ταινία,αλλά γιατί τέτοιο μένος με τον αμερικάνικο κινηματογράφο,ρε φίλε; Πραγματικά, θέλω να ξέρω τι γνώμη έχεις για Ντε Νίρο,Πατσίνο,Νίκολσον,Λιούις, και για Χίτσκοκ,Κιούμπρικ,Κόπολα ή Σκορσέζε…Αυτός ο ελιτισμός που αποπνέουν τα λόγια σου, είναι κάτι που ειλικρινά(και συγχώρεσέ με) το σιχαίνομαι στην Τέχνη. Σου έχω ξαναπεί ότι δεν είναι δυνατόν όλες οι ταινίες να καταπιάνονται με φιλοσοφικές αναζητήσεις και πανανθρώπινα ζητήματα, σε αργό και κουλτουριάρικο ρυθμό. Η ζωή είναι απύθμενη και απέραντη, έχει άπειρες ιστορίες να μας διηγηθεί και αν υπήρχαν σκηνοθέτες μόνο σαν τον Μπέργκμαν (ο οποίος για να καταλάβεις είναι ο τρίτος αγαπημένος μου σκηνοθέτης) θα καλυπτόταν μόνο ένα μικροσκοπικό κομμάτι της. Ο αμερικάνικος κινηματογράφος έχει δώσει αριστουργήματα, σκηνοθέτες πραγματικούς καλλιτέχνες και ερμηνείες συγκλονιστικές.
Οι ερμηνείες των παιδιών, ειδικά του Μάρτιν, είναι όντως καθηλωτικές και ανατριχιαστικές…Αλλά όχι ότι δεν έχουμε ξαναδεί παιδιά να παίζουν θαυμάσια!!
@Ετερώνυμος
Πολύ εύστοχη η παρατήρησή σου ότι παρά την τετραγωνισμένη φόρμα, το σχήμα που ταιριάζει στην ταινία είναι ο κύκλος. Σαφώς και δεν υπάρχει κλιμάκωση και μου κάνει εντύπωση που ορισμένοι διακρίνουν κάτι τέτοιο.
Δεν νομίζω να του χρεώθηκε μιμητισμός, αλλά στους Έλληνες κριτικούς αρέσει να αναφέρουν επιρροές από μεγάλους κλασικούς σκηνοθέτες, είναι ένας τρόπος να επιδείξουν τις γνώσεις τους.
@Fauntleroy
Ρωτάς την άποψή μου για Ντε Νίρο,Πατσίνο,Νίκολσον,Λιούις, και για Χίτσκοκ,Κιούμπρικ,Κόπολα ή Σκορσέζε.
Λοιπόν: οι ηθοποιοί που αναφέρεις δεν μου λένε πολλά. Είναι καλοί αλλά καμία ερμηνεία τους δεν με άφησε με ανοιχτό το στόμα. Καλούς Αμερικάνους (και Άγγλους) ηθοποιούς που έχουν κάνει Χόλιγουντ θεωρώ τους: Daniel Day Lewis, Ralph Fiennes, Emma Thompson, Anthony Hopkins, Julianne Moore, Clint Eastwood, Philip Seymour Hoffman, Meryl Strip. Αυτούς αναφέρω ενδεικτικά μόνο, υπάρχουν κι άλλοι.
Για τους σκηνοθέτες που με ρώτησες τώρα:
Χίτσκοκ: εξαιρετικός, ιδιοφυής, αλλά δυστυχώς περιορίστηκε σε ένα είδος μόνο.
Κιούμπρικ: τελειομανής, αρτιότατες ταινίες μέχρι ένα σημείο μόνο: παραείναι διανοούμενος εις βάρος του συναισθήματος. Ωστόσο θεωρώ το 2001 από τις καλύτερες ταινίες που έγιναν ποτέ.
Για Κόπολα και Σκορσέζε: πολύ στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία, τεχνικά άριστες ταινίες. Ωστόσο αν δεν υπήρχε το αμερικάνικο κοινό δεν ξέρω κατά πόσο στην Ευρώπη θα θεωρούνταν τόσο μεγάλοι σκηνοθέτες. Προσωπικά, δεν ντρέπομαι να πω ότι οι ταινίες τους με διασκεδάζουν, αλλά με αφήνουν και αδιάφορο.
Από αυτούς που ανέφερες ως μεγάλο σκηνοθέτη θα επέλεγα τον Χίτσκοκ και μετά τον Κιούμπρικ.
Επίσης αναφέρεις συγκλονιστικές ερμηνείες που μας έχει δώσει το Χολιγουντ. Και πάλι επιμένω ότι κάθε μία ταινία του Μπέργκμαν έχει πιο συγκλονιστικές ερμηνείες από τις καλύτερες του Χόλιγουντ (αναφέρω τον Μπέργκμαν γιατί εκεί η ερμηνεία συχνά έπαιζε πρώτο ρόλο).
Τέλος να πω, ότι πιστεύω ότι ο ελιτισμός είναι αναγκαίος στην υψηλή τέχνη. Δεν είναι δυνατόν όλοι να την κατανοούμε. Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος πρέπει να παλέψει με τον εαυτό του και το περιβάλλον του ψυχολογικά και να περάσει διάφορα διαδοχικά στάδια ώστε να μπορεί να εκτιμά την πραγματικά καλή τέχνη. Γι αυτό και συνήθως ένα παιδί δύσκολα θα έμπαινε στο νόημα του Αγγελόπουλου π.χ., ενώ ένας ώριμος και ψαγμένος ενήλικας θα ένιωθε ένα άλλος είδος επικοινωνίας.
Καλησπέρα!
Όμορφη παρουσίαση.
Έρχομαι από τη δεύτερη θέαση. Νομίζω πως τα εγκλήματα δυνιτικά θα μπορούσαν να διαπράττονται απ' τον καθένα. Όμως "εκτελεστές" καθρεφτίζονται τα παιδιά. Όντας όμως οι τελικοί αποδέκτες-εκφραστές μιας μακροχρόνιας εγκληματικής διαδικασίας.
Σημαντικό κομμάτι που θίγεις κατά τη γνώμη μου είναι αυτό:"φωτογραφίες των τοπίων που φαίνονται να αποτελούν προέκταση του κρυφού ψυχισμού των κατοίκων του".
Όλα τα κτίρια, και κυρίως το καδράρισμά τους δένουν απίστευτα αρμονικά με την χαρακτηρολογική ιδιοσυγκρασία. Αρκεί να δούμε και την επιλογή του τοπίου ως background στο στοχαστικά και ευφυέστατα τοποθετημένο voice over για να επιχειρηματολογήσουμε πάνω σ' αυτό!
Ο Haneke θέτει ερωτήματα. Και αν όλα είναι αυστηρά, μαθηματικά μετρημένα, δεν είναι για να χειραγωγήσει σε μια δογματική μονοσημία. Αντιθέτως, είναι για να απαλλάξει τη σκέψη απ' τη συρρίκνωση και να τη βυθίσει στο αχανές τοπίο του προβληματισμού.
Για τη σύγκριση Αμερικάνικου-Ευρωπαϊκού ερμηνευτή δε θα πα΄ρω θέση. Ωστόσο το σινεμά έχει ιδκαιώσει επανειλημένως την επιλογή "ερασιτέχνων" ηθοποιών. Και αυτό διότι η κινηματογραφική υποκρισία προυποθέτει μια εγγενή-αθώα φυσικότητα-ντροπή με το φακό. Σε αντίθεση της σχέσης χυδαιότητας που (συνήθως) επέλχεται δια της επανειλημένης σχέσης ερμηνευτή-φακού. Καθώς η φυσικ΄τοητα ως προς το μέσο έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, απ' τη στιγμή που ο ηθοποιός αποκτήσει την αφύσικη, ως προς την αποτύπωση, οικειότητα.
Καληνύχτα!
Κι όμως,διάβασα "κριτική" που υποστήριζε ότι ο Χάνεκε προσπάθησε να κάνει μια ταινία Μπέργκμαν,αλλά του βγήκε ένα κατασκεύασμα χωρίς ουσία!!!
Ο ελιτισμός με την τρέχουσα σημασία του δε μου ταιριάζει.Αν όμως απογυμνώσουμε τη λέξη από την αρνητική έννοια που της έχει βιαίως φορεθεί,γιατί όχι; Ελιτιστής λοιπόν,που σημαίνει ότι επιλέγω το καλύτερο! Και τα καλύτερα,μας αρέσει δε μας αρέσει,κατά συντριπτική πλειονότητα προέρχονται από τον Ευρωπαϊκό κινηματογράφο,ίσως γιατί στην Αμερική το σινεμά μπήκε γρήγορα στην απαρέγκλιτη τροχιά της κερδοσκοπίας.Αυτό βεβαίως δε σημαίνει ότι δεν έχουν υπάρξει ιδιαίτερα αξιόλογοι σκηνοθέτες.Μεγάλοι Ποιητές,όμως; Μάλλον όχι.Κι αν υπήρξαν,ακρωτηριάστηκαν από τα μεγάλα στούντιο.Ωστόσο,αν βρω έναν αμερικανό δημιουργό ισάξιο του Αντονιόνι ή του Φελίνι,είμαι έτοιμος να τον χειροκροτήσω!!! Για τους ηθοποιούς συμφωνώ απόλυτα με τον Dynx! Πάρε τις καλύτερες ερμηνείες του Ντε Νίρο ή του Νίκολσον και βαλ'τες δίπλα στου Γκιούναρ Μπγιόρνστραντ στους "Κοινωνούντες" ή του Έρλαντ Γιόσεφσον στο "Σκηνές από ένα γάμο".Έχουν σβήσει αυτοστιγμεί!!!
Όσο για τα παιδιά,πράγματι έχουμε δει και αλλού σπουδαίες παιδικές ερμηνείες,αλλά προσωπικά δε θυμάμαι να έχω δει παιδιά να λένε τόσα πράγματα με τη ΣΙΩΠΗ τους.Ίσως μόνο η Μουσέτ του Μπρεσόν,αλλά κι εκείνη μάλλον "λέει" πολλά,επειδή "δε λέει" τίποτα…
Μου φαίνεται πως εδώ όλοι πάνω κάτω τις ίδιες απόψεις έχετε…Δεν έχω το χρόνο και τη διάθεση να αναλύσω κάθε μου σκέψη για τα γραφόμενα, αλλά συνοπτικά θα πω:
1)Οι εμηνείες του Βον Σίντοου στις ταινίες του Μπέργκμαν είναι από τις αγαπημένες μου,όλες εξαιρετικές.Αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να δεχτώ ότι αρνείστε ερμηνείες μονολιθικών διαστάσεων, όπως του Λιούις στο Θα Χυθεί Αίμα ή του Νίκολσον στη Φωλιά του Κούκου…Επειδή δηλαδή δεν είναι ασπρόμαυρες και αργόσυρτες ερμηνείες, με ανθρώπους που δεν κοιτούν άπλανα το κενό και δε στοχάζονται χάριν της φιλοσοφίας;Αυτός είναι ο ελιτισμός που απεχθάνομαι.
2.Με τη σιωπή πολλές φορές μπορούν να δοθούν ερμηνείες συγκλονιστικές,επειδή είναι πιο αβανταδόρικες.Πολλά πιτσιρίκια έχουν παίξει εξαιρετικά σε αμερικάνικες ταινίες(Π.χ ο Όσμεντ ή το παιδάκι στη Λάμψη)
3.Λατρεύω την ποίηση και χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω,γράφω κιόλας. Αλλά γιατί θεωρείτε αυτονόητο ότι για να έχουμε Τέχνη στον κιν/φο, πρέπει να είναι ποιητική;Το 1984 δεν είναι ποιητικό βιβλίο, είναι όμως αναντίρρητο αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.Το ίδιο και πολλά άλλα βιβλία, που χωρίς να είναι ποιητικα, δεν παύουν να είναι συνταρακτικά και διαχρονικά. Γιατί ,λοιπόν, στην κατεξοχήν και μόνη πραγματική έκφανση της ποίησης,το βιβλίο, να έχουμε λαμπρές και θεμιτές εξαιρέσεις, και να βαυκαλίζουμε τους εαυτούς μας περί ποίησης στον κινηματογράφο και ανυπαρξίας της στον αμερικάνικο; Περιττό να πω,όπως και να έχει, πως η Οδύσσεια του ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥ Κιούμπρικ είναι από τις πιο ποιητικές ταινίες όλων των εποχών, πολύ περισσότερο και από το Σολιάρις, του πολυδιαφημισμένου "ποιητή" Ταρκόφσκι.
4.Ο Χάνεκε έκανε μια μεγάλη ταινία, που όμως μυρίζει σε κάθε πλάνο Μπέργκμαν. Αυτό δε μπορεί να αγνοηθεί, γιατί είναι, πιστεύω, προφανές παντού στο film…
@Fauntleroy
Είναι τυχαίο ότι έχουμε τις ίδιες απόψεις — έχω δει άλλα blogs που σχεδόν πάντα οι θαμώνες συμφωνούν.
Τέλος πάντων για να σχολιάσω αυτά που είπες:
1. Οι ερμηνείες του Σίντοου δεν είναι από τις αγαπημένες μου στον Μπέργκμαν, αν και είναι εξαιρετικός, απλά πιστεύω ότι οι γυναικείοι ρόλοι είναι μοναδικοί.. Συμφωνώ ότι ο D.D.Lewis στο Θα Χυθεί Αίμα ήταν πάρα μα πάρα πολύ καλός, και η ταινία ήταν αριστούργημα για μένα (είχα γράψει και διθυραμβική κριτική και πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντική τιανία).
2. Για παιδάκια σε αμερικάνικες ταινίες διαφωνώ. Δεν έχω δει κάτι τόσο καλό, ούτε στις ταινίες που αναφέρεις. Το πιο πιθανό είναι να φταίνε οι σκηνοθέτες όμως που δεν τα ωθούν σε ρεσιτάλ ερμηνείας.
3. Διαφωνώ ότι το 2001 είναι πιο ποιητικό από το Σολάρις. Μάλιστα δεν μπορείς να φανταστείς με τι πάθος διαφωνώ. Το Σολάρις έχει μία βαθιά πνευματικότητα μαζί με την ποίηση. Καταρχήν έχει συναίσθημα, κάτι που δεν υπάρχει καθόλου στο 2001 (και κάτι που επισήμανε και ο ίδιος ο Ταρκόφσκι). Όμως η αρχή και το τέλος του Σολάρις, και η εξαιρετική σκηνή που το ζευγάρι αιωρείται στην τραπεζαρία, με τη μουσική του Μπαχ και τους πίνακες του Μπρούγκελ είναι από τις πιο ποιητικές σκηνές. Όπως και η επαφή των δύο ερωτευμένων πρωταγωνιστών.
4. Από τις καμιά 50αρία ταινίες του Μπέργκμαν έχω δει το 1/3 ως τώρα (19 για την ακρίβεια). Ωστόσο στο μόνο που μου θύμισε Η Λευκή Κορδέλα τον Μπέργκμαν ήταν στην εμβάθυνση στην προσωπικότητα των χαρακτήρων. Η φωτογραφία μου θύμισε Ντράγιερ περισσότερο και… Χάνεκε! Νομίζω όποιος έχει δει όλες τις ταινίες του Χάνεκε (και ναι τις έχω δει) συνειδητοποιεί ότι είναι γνήσιος Χάνεκε, απλά ασπρομαυρος.
Τέλος να πω ότι πιστεύω ότι και η Αμερική έχει κορυφαίους σκηνοθέτες, αλλα για μένα αυτοί είναι οι Γκας βαν Σαντ πρώτος, Πωλ Τόμας Άντερσον, Ντ. Λιντς, απλά για να αναφέρω τρεις. Αυτούς τους θεωρώ καλύτερους από Κόπολα και Σκορσέζε. Ιδιαίτερα η τριλογία του Γκας Βαν Σαντ (Τζέρυ, Ελέφαντας, Τελευταίες Μέρες) είναι κορυφαία, κάθε μία ταινία ένα διαμάντι.
@Fauntleroy
1.Εγώ δεν τις αρνούμαι,απλώς τις θεωρώ υποδεέστερες.Βέβαια,αν κατά τη γνώμη σου όλη κι όλη η διαφορά έγκειται στο απλανές βλέμμα και στον φιλοσοφίζοντα λόγο,τότε δίκιο έχεις…Νομίζω όμως πως τα πράγματα είναι απείρως πιο σύνθετα.
2.Δε διαφωνώ.Απλώς είχα πολύ καιρό να δω συγκεντρωμένες τόσες συγκλονιστικές ερμηνείες από μικρούς ηθοποιούς(ή λέξη σκοπίμως χωρίς εισαγωγικά) που μάλιστα ξεδιπλώνονται γυμνές,χωρίς την βοήθεια π.χ. του μοντάζ ή της μουσικής.
3.Μα γι'αυτό έβαλα την λέξη "Ποιητές" με κεφαλαίο.Πολλές ταινίες του Μπέργκμαν ή του Βισκόντι μοιάζουν περισσότερο με μεγάλα πεζογραφήματα παρά με ποιήματα.(π.χ. το "Φάννυ και Αλέξανδρος" ή το "Ο Ρόκο και τ'αδέρφια του")Ωστόσο,η αυθεντικότητα του βλέμματος του δημιουργού είναι τέτοια,που ο κόσμος μεταμορφώνεται για χάρη του.Ο μεγάλος καλλιτέχνης αυτοπροσωπογραφείται ακόμα κι όταν παριστάνει ότι τοιχογραφεί,μετουσιώνει ακόμα κι όταν ορκίζεται πως αναπαριστά.Όταν βλέπεις το "Ακατόνε" του Παζολίνι,τι μαθαίνεις,για το υποπρολεταριάτο της Ρώμης μαθαίνεις; Κολοκύθια! Για τον Παζολίνι μαθαίνεις…
Όσο για την Οδύσσεια,τη θεωρώ οπωσδήποτε εξαιρετική ταινία,αλλά το Solaris το βρίσκω βαθύτατα πιο ποιητικό και όχι επειδή προέρχεται από τον…"πολυδιαφημισμένο ποιητή" Ταρκόφσκι.Συμφωνώ βέβαια πως πρόκειται για έναν σπουδαίο σταθμό του κινηματογράφου,αλλά που στέκεται κάπως μονάχος,σαν ένα μακρινό άστρο.Το "Solaris" αντίθετα,παρά τις κάποιες αδυναμίες του,μοιάζει με μια ποιητική εξομολόγηση,είναι ταινία πιο προσωπική,πιο εκ των έσω κι εμένα αυτό με συγκινεί…Και οι δύο ταινίες,σπουδαίες,βεβαίως!
4.Σε δύο σκηνές θυμήθηκα τον Μπέργκμαν.Στην ανατριχιαστική σκηνή της ταπείνωσης που υφίσταται η μαμή από τον γιατρό και στο κλάμα του Μάρτιν απέναντι στον πατέρα του.Άντε να υπήρχε και κάτι από τους "Κοινωνούντες" στα λευκά,παγερά τοπία.Η ταινία στο σύνολό της εμένα μού μύρισε Χάνεκε! Δε χρειάζεται να έχει δει κανείς πολλές ταινίες του Μπέργκμαν για να φανταστεί ότι τη "Λευκή Κορδέλα" θα τη γύριζε ΠΟΛΥ διαφορετικά…
ΥΓ:Αχιλλέα,πού είσαι;
Ουπς,Dynx,με πρόλαβες! Αυτά κάνει το moderated….!
Ξαναδιάβασα την ανάρτησή σου και συνειδητοποίησα ότι εσύ έκανες την.."αποσύνδεση" και όχι η Λυκούργου! Τα εύσημα δικά σου,λοιπόν…
Συγγνώμη που δε μπορώ να απαντήσω εκτενώς, δε θέλω να νομίσετε ότι σνομπάρω τα σχόλιά σας.Να πω μόνο:
Πρόσφατα μονάχα είδα Χάνεκε και από τα λίγα που έχω δει δε μου φάνηκε τόσο χαρακτηριστική του στο γύρισμα.Προφανώς και ο Σουηδός θα το είχε κάνει διαφορετικά,αλλά τα στατικά πλάνα,η φωτογραφία,ακόμα και η αφίσα ,μου τον θύμισαν πολύ.
Για τη μουσική δε νομίζω να τίθεται θέμα…Ολόκληρη η Οδύσσεια ήταν ένας φόρος τιμής στην κλασική μουσική,λες και ήταν βίντεο κλιπ για τις μουσικές αυτές.Και όσο για τα "περί μοναχικού άστρου" του φίλου Ετερώνυμου,δε μπορώ να καταλάβω τι σημασία έχει αυτό.Την ταινία την κρίνεις ανεξάρτητα από το συνολικό έργο του δημιουργού.Επίσης,η έλλειψη συναισθήματος που αναφέρει ο Δυνξ,ειναι απολύτως φυσιολογική μέσα στο ψυχρό,απάνθρωπο και αφιλόξενο διάστημα,που συμβολίζει την μοναχική και παγερή πορεία του Ανθρώπου στο Χρόνο.
Δυνξ, θα μπορούσες να μου πεις πού μπορώ να δω το πλήρες προφίλ σου,παρακαλώ;Θα ήθελα να δω και τον προσανατολισμό σου στη λογοτεχνία.
Ευχαριστώ
Στατικά πλάνα ο Μπέργκμαν; Δε θα το 'λεγα.Η κίνηση της μηχανής και το μοντάζ είναι δυναμικά.Η παγερότητα του Χάνεκε δεν υπάρχει στις ταινίες του Μπέργκμαν,ούτε μορφολογικά ούτε από πλευράς περιεχομένου.Θα έλεγα μάλιστα ότι ο Μπρεσόν και ο Αντονιόνι βρίσκονται πλησιέστερα στον ψυχρό Χάνεκε απ'ό,τι ο πύρινος Μπέργκμαν.
Την ταινία την κρίνεις ανεξάρτητα,αλλά τον δημιουργό συνολικά.Στη φιλμογραφία ενός Ταρκόφσκι,ενός Φελίνι,ενός Μπέργκαν,διακρίνεις έναν ιστό,ένα νήμα που ενώνει ταινίες ακόμα και φαινομενικά ετερογενείς,χωρίς ωστόσο αυτό να συνεπάγεται μανιερισμό(όπως π.χ.στον αγαπητό Αγγελόπουλο).Κάποιος θα το 'λεγε "διακειμενικότητα",εγώ προτιμώ τη λέξη "ύφος",ή ακόμα καλύτερα,την αφηρημένη έννοια "Πρόσωπο".Ο Κιούμπρικ είναι εξαιρετικός,αλλά αισθάνομαι ότι αποκρύπτει το πρόσωπό του πίσω από -πράγματι αξιοθαύμαστους-καλοκουρδισμένους μηχανισμούς.Δεν τον υποτιμώ,το ίδιο άλλωστε θα έλεγα και για τον αγαπημένο μου Χάνεκε,απλώς προτιμώ τους σκηνοθέτες που λιώνουν και ρέουν ολόκληροι στην πυρά του έργου τους.Φυσικά δεν μπορεί να είναι όλοι έτσι,πολλώ μάλλον στην τέχνη του σινεμά,που είναι άρρηκτα δεμένη με τον βραχνά του εισιτηρίου.Επίσης,να προσθέσω ότι ναι,κάθε ταινία οφείλει να έχει αυθύπαρκτη οντότητα,αλλά σε αυτήν την τόσο σπάνια κατηγορία καλλιτεχνών,δεν μπορείς να κατανοήσεις και συνεπώς να κρίνεις επαρκώς ένα τους μόνο έργο.Πώς μπορείς να νιώσεις και να αντιληφθείς το 8 1/2 σε όλο του το εύρος,αν δεν έχεις δει τις ταινίες που προηγήθηκαν;
Απορώ…Αυτό που έχει κάνει ο Κιούμπρικ είναι μοναδικό,αξιοθαύμαστο και αξιοζήλευτο και δε μπορώ να καταλάβω γιατί το αντιμετωπίζεις έτσι.Δεν ξέρω άλλον σκηνοθέτη που έχει μεγαλουργήσει σε τόσο διαφορετικά είδη:Επ. φαντασία, τρόμος,σάτιρα,πόλεμος,νουάρ,δράμα.Μίλάμε για απίστευτη γκάμα και εύρος, που δηλώνει ιδιοφυία και απαράμιλλη εύχέρεια, και παρόλα αυτά, σε κάθε ταινία του υπάρχει η πινελιά του και το αποτύπωμά του. Σε τέτοιες περιστάσεις, όπου κάτι τόσο εξαιρετικό απομονώνεται και κακοχαρακτηρίζεται, θυμάμαι τον Αίσωπο:όσα δε φτάνει η αλεπού,τα κάνει κρεμαστάρια.Όπου αλεπού,βάλε όποιον θες εκ των Φελίνι,Αντονιόνι και των λοιπών που αναφέρεις….
Μα ποιός τον κακοχαρακτήρισε; Πράγματι αξιοθαύμαστος και ιδιοφυής ο Κιούμπρικ,είπα εγώ το αντίθετο; Έξοχος στυλίστας,αλλά ολίγον ψυχρός για τα δικά μου γούστα! Αυτή η γεμάτη μαεστρία μεταπήδηση σε είδη είναι όντως αξιοζήλευτη,αλλά απ'την άλλη τα κάποια κοινά στοιχεία περιορίζονται σε αισθητικά σήματα,κάτι που υποδηλώνει μία απουσία προσωπικού κόσμου.Ο Κιούμπρικ χρειάστηκε τα είδη για να λάμψει,ακόμα και υπονομεύοντας τις συμβάσεις τους.Ο Μπουνιουέλ,ο Μπέργκμαν,ο Φελίνι,ο Ταρκόφσκι,σε τι είδος ανήκουν; Σε κανένα! Διότι είχαν τη δύναμη να μετατρέψουν τον εαυτό τους σε είδος,να δώσουν δηλαδή νόημα στο εξ ονόματός τους παραγώμενο επίθετο: "Φελινικός","Μπεργκμανικός" κλπ.
"Όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια"; Ότι η αλεπού είναι ας πούμε ο Φελίνι που δεν μπορεί να φτάσει τον Κιούμπρικ; Ε,εδώ θα αρχίσω να γελάω πάλι και θα θυμώσουνε πολλοί….!
Εν πάση περιπτώσει,αυτή είναι απλώς η προσωπική μου άποψη.Εγώ δεν είμαι ούτε κριτικός ούτε ιστορικός κινηματογράφου,ώστε μέσα από τα λόγια μου να κολακεύω το μεγαλύτερο μέρος του.Για μένα όλες οι ταινίες του Κιούμπρικ και του Σκορσέζε μαζί,μπροστά στις "Νύχτες της Καμπίρια",στην "Έκλειψη" ή στη "Σιωπή",είναι οδοντόκρεμες.Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δεν απολαμβάνω ταινίες του Κόπολα,του Κάπρα,του Καζάν και άλλων,οι Θεοί μου όμως είναι άλλοι…
"Ότι η αλεπού είναι ας πούμε ο Φελίνι που δεν μπορεί να φτάσει τον Κιούμπρικ; Ε,εδώ θα αρχίσω να γελάω πάλι και θα θυμώσουνε πολλοί….!"
Γέλα αν θες, δεν έχω πρόβλημα…Το θέμα είναι αν και πόσο θα γελάγανε οι άλλοι,αν ο Φελίνι πήγαινε να κανει μια ταινία επ.φαντασίας και τόσα άλλα διαφορετικά μεταξύ τους είδη…
" .Για μένα όλες οι ταινίες του Κιούμπρικ και του Σκορσέζε μαζί,μπροστά στις "Νύχτες της Καμπίρια",στην "Έκλειψη" ή στη "Σιωπή",είναι οδοντόκρεμες"
Ναι,η κακομοίρα η στενή και κοντόφθαλμη Οδυσσειούλα τι φτουράει μπροστά στην μεγαλόπρεπη και επική Σιωπή(η πιο επιτηδευμένη και βαρετή ταινία που έχω δει ποτέ μου);;;!!!Αυτό που είπες,ελπίζω να ήταν χάριν του λόγου,γιατί έτσι υπονομεύεται η αξία που δίνω στα ωραία σου,γενικά, επιχειρήματα…Ακούς εκεί,οδοντόκρεμες!!!!!
" Ο Μπουνιουέλ,ο Μπέργκμαν,ο Φελίνι,ο Ταρκόφσκι,σε τι είδος ανήκουν; Σε κανένα"
Το ότι ο Μπέργκμαν δεν ανήκει στο δράμα,σήμερα το έμαθα…Λες πράγματα που πολύ απλά και αντικειμενικά δεν ευσταθούν…Ο Ταρκόφσκι είναι λίγο πιο ευρύς,αλλά οι άλλοι 2;;Άλλο να ασχολείσαι με πολλά θέματα,άλλο ο τρόπος που τα περνάς να είναι λίγο πολύ ίδιος…
Δε_θέλω_να_συγκρίνω_σκηνοθέτες…Ο Κιούμπρικ κι ο ΜΠέργκμαν είναι οι αγαπημένοι μου,αλλά με ενοχλεί το τουπέ που διαφαίνεται στα γραφόμενά σας…Κι εγώ διαβάζω φιλοσοφία,λογοτεχνία,ποίηση,συγγράφω,ασχολούμαι με την Τέχνη.Αλλά τέτοιες αφ'υψηλού εκδηλώσεις,με πειράζουν…
Φιλικά
Για δες,ο Φελίνι πάντοτε ήθελε να κάνει μια ταινία επιστημονικής φαντασίας! Μάλιστα,το παράξενο,"διαστημικοφανές"
(και τελικά αναξιοποίητο) σκηνικό της σχεδιαζόμενης ταινίας ενσωματώθηκε τελικά σε μια σκηνή του 8 1/2! Ενδιαφέρον θα είχε,αλλά δεν πρόλαβε.Δεν πειράζει όμως,διότι ο Φεντερίκο διέθετε φαντασία ανώτερης φύσεως,φαντασία ποιητική που πλάθει κι ανακαλύπτει τον κόσμο απ'την αρχή(και χωρίς τη Nasa…)
Μεγαλόπρεπη και επική η "Σιωπή";;;;;;;;;; Τι στο καλό,άλλη ταινία είδε ο καθένας μας; Σαφώς και η Οδύσσεια είναι σημαντικότερη για την ιστορία του κινηματογράφου και μάλιστα για έναν απλό αντικειμενικό λόγο:Η πρώτη με επεξεργασία στον υπολογιστή,αν δεν κάνω λάθος.Και ξαναλέω,μου αρέσει πολύ,τη βάζω μάλιστα στην τριάδα των καλύτερων ταινιών επιστημονικής φαντασίας,μαζί με το Solaris και το Metropolis.
Ξαναδιάβασε όμως το σχόλιό μου,για να δεις ότι έγραψα "ΓΙΑ ΜΕΝΑ".Επαναλαμβάνω.Δεν εκτελώ χρέη ιστορικού και συνεπώς με αφήνουν αδιάφορο οι σταθμοί του κινηματογράφου και τα σταθμά της πλειοψηφίας των κινηματογραφόφιλων.Στην προσωπική μου εμπειρία,στη μικρή μου πορεία ως θεατή μέσα σ'αυτήν την Τέχνη,ταινίες όπως η "Σιωπή",η "Persona",το "Στην τύχη ο Μπαλταζάρ","Ο θάνατος στη Βενετία" κ.α. υπερέχουν συντριπτικά έναντι Κιούμπριδων και λοιπών ανθών της αμερικανικής αφρόκρεμας…
Α,και να μην ξεχάσω.Σχετικά με την ειδολογία…Ανήκει ο Μπέργκμαν στο δράμα; Όχι.Το δράμα ανήκει στον Μπέργκμαν.Ο Μπέργκμαν δεν κάνει δράματα,κάνει ταινίες Μπέργκμαν.Και αυτό που λέω δεν είναι φιλολογία,είναι απόλυτα ορθό.(χώρια που έχει γυρίσει και αρκετές κωμωδίες,αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο).Ο δε Μπουνιουέλ σε τι είδος ανήκει κατά τη γνώμη σου; Δράματα κάνει κι αυτός; Ή μήπως να του βάλουμε την ταμπέλα του υπερρεαλιστή,να τελειώνουμε; "Ο Μπουνιουέλ κάνει "υπερρεαλιστικές" ταινίες,αχ,τι ωραία που ακούγεται,ξεμπερδέψαμε μ'αυτόν,θα περάσουμε το μάθημα με 10! Όσο για τον Φελίνι,αυτός κι αν είναι ανένταχτος! Τι κάνει,δράματα κάνει,κωμωδίες κάνει; Αμ δε…Κάνει Ποίηση,δηλαδή τα πάντα μ α ζ ί! Μυθοπλασία,ντοκυμαντέρ,αυτοβιογραφία,ρεαλισμό και σουρεαλισμό,δράμα που τελειώνει με χαμόγελο,γέλιο που συκρατεί κλάμα…Αυτός είναι ο μέγας ο Φελίνι και ο ταξιτζής Σκορσέζε ας κάνει καμιά βόλτα στο στενό του κόσμο,μπας και βρει λίγη έμπνευση…
Προφανώς και το είπα ειρωνικά αυτό για τη Σιωπή…Αφού μετά διευκρινίζω ότι ήταν η πιο βαρετή και επιτηδευμένη που έχω δει…Η γνωστή μπούρδα περί απουσίας του θεού δε με αγγίζει.Σε όλες τις ταινίες σχεδόν ο θεός απουσιάζει και διαδραματίζονται διαβολικά,κολάσιμα και απάνθρωπα πράγματα,δεν καυχώνται όμως ότι είναι βαθυστόχαστες φιλοσοφούμενες ταινίες….
" Σαφώς και η Οδύσσεια είναι σημαντικότερη για την ιστορία του κινηματογράφου και μάλιστα για έναν απλό αντικειμενικό λόγο:Η πρώτη με επεξεργασία στον υπολογιστή,αν δεν κάνω λάθος¨
Φίλε μου,ή αγνοείς πράγματα ή απλά εθελοτυφλείς…Η Οδύσεια ήταν ρηξικελευθη τεχνολογικά,αλλά η σκηνοθεσία και το περιεχόμενό της την καθιέρωσαν τόσο.Αλλά και πάλι,ο κινηματογράφος είναι η τέχνη που βασίζεται όσο καμία άλλη και στην επιστήμη και την τεχνολογία,οπότε αυτός ο υποκριτικός διαχωρισμός που κάνεις είναι άδικος.Επιμένω,ωστόσο,ότι η Οδύσεια έχει μένει στην ιστορία για την ομορφιά και τη φιλοσοφία της.
" Όσο για τον Φελίνι,αυτός κι αν είναι ανένταχτος! Τι κάνει,δράματα κάνει,κωμωδίες κάνει; Αμ δε…Κάνει Ποίηση,δηλαδή τα πάντα μ α ζ ί! "
Θα'θελες…Ποίηση κάνει ο Πόε,ο Καβάφης,ο Έλιοτ,ο Πεσόα…Τα είπα και πιο πάνω:ο κινηματογράφος δε θα γίνει ποτέ λογοτεχνία και ποίηση και η αιθεροβασία μερικές φορές είναι κακός σύμβουλος…
Όσο για το τελευταίο που λες,αυτά τα είδη δεν είναι και τόσο διαφορετικά μεταξύ τους!Σιγά τη διασπορά,η κωμωδία,το δράμα και όλα τα λοιπά που αναφέρεις,είναι πολύ συγγενικά μεταξύ τους.
Γκρήφιθ, Χιτσκοκ, Αϊζενσταιν, Ουέλς, Γκονταρ είναι οι σκηνοθέτες που σημάδεψαν τον κινηματογραφοι ιστορικα (ο Γκοντάρ έκανε επανάσταση με την μέθοδο του κολάζ στο σινεμα). Οι 3 απο αυτούς είναι Αμερικάνοι. Αυτοί άνοιξαν δρόμους στην τεχνη του κινηματογράφου, διεύρυναν και πλούτισαν τη γλώσσα του. Παζολινι, Φελίνι, Μπεργκμαν, Οζου, Κουροσαβα, Τουρνιέ, Φριντζ Λανγκ, Ταρκόφσκι (και τελειωμο δεν έχει) είναι μεγάλοι σκηνοθέτες καταρχήν επειδή η γλώσσα τους είναι αναγνωρίσιμη. Όλοι προσέφεραν τεράστια δημιουργήματα στον κινηματογράφο.
Δεν νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε διακρίσεις και να βάζουμε σε ζυγαριές τέτοια ονόματα. Ο Χιτσκοκ συνδύασε στοχαστικότητα, ψυχολογία, σασπένς και κατάφερε να δημιουργήσει ταινίες υψηλής ποιότητας και ταυτόχρονα ταινίες ανοικτες στις μάζες. Ποιότητα και εμπορικότητα!
(όποτε Dynx μια ταινια φτιαγμενη για τις μαζες δεν στερείται απαραίτητα ποιότητας). Ο Γκρίφιθ εισήγαγε έννοιες και τεχνικές όπως ζουμ in και out, γκρο πλαν, συγχρονικο μονταζ, παράλληλη δράση, διαφορετικές γωνίες λήψεις, (από την "Γέννηση ενός έθνους" και την "Μισαλοδοξία" ακόμα, το 1915-1916!) ήταν αυτός που έκανε φανερό ότι στο κινηματογράφο δεν είναι προταγωνιστής ο ηθοποιός και η ερμηνεία του (όπως στο θέατρο) αλλά το βλέμμα του σκηνοθέτη. Όσο για τον Γουέλς, τι να πει κανείς;
Φυσικά το ίιο μπορεί να γίνει για όλους τους "μεγάλους", σε κάθε τέχνη.
Επομένως, μιλώντας για σινεμά, δεν μπορόυμε να μένουμε μόνο στις ερμηνείες των ηθοποιών (τέτοιες υπάρχουν και στο θέατρο), ούτε μόνο στο σενάριο ή στους χαρακτήρες (τέτοιες υπάρχουν και στο λογοτεχνία), όχι μόνο στις εικόνες και τα χρώματα (τέτοια υπάρχουν και στην ζωγραφική).
Για την Λευκή Κορδέλα, ίσως ο καλύτερος Χάνεκε.
Fauntleroy…
Ο κινηματογράφος δεν θα γίνει ποτέ λογοτεχνία και ποίηση…
Ασφαλώς και δεν θα γίνει, όπως άλλωστε και η λογοτεχνία δεν θα γίνει ποτέ κινηματογράφος, ούτε και η ποίηση. Διαφορετικές γλώσσες, διαφορετικά μέσα, διαφορετικές τέχνες. Οχι όμως ότι ο κινηματογράφος "υστερεί" έναντι των υπολοίπων.
@Fauntleroy
Πόσες φορές πρέπει να πω ότι θεωρώ την Οδύσσεια μία εξαιρετική ταινία,για να γίνει αντιληπτό; Απλώς,συν τοις άλλοις,η δημιουργία της βασίστηκε και σε έναν νεότευκτο τότε τεχνολογικό νεωτερισμό,κάτι που αποτελεί αξιοσημείωτο βήμα για την ιστορία του κινηματογράφου.Δεν έκανα κανέναν διαχωρισμό(και δη υποκριτικό).Εξυπακούεται ότι αν κατά τα λοιπά ήταν μπούρδα,θα τη σκέπαζε η λήθη.(τα ευκόλως εννοούμενα…)
Όταν σκέφτομαι το θαύμα της Σιωπής,το τελευταίο πράγμα που μου 'ρχεται στο μυαλό είναι η απουσία του Θεού.Είναι κι αυτό μέσα βέβαια,αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να λείπει.Εγώ αναφέρομαι στην αξία της ίδιας της ταινίας,πέρα από έλλογες νοηματοδοτήσεις από πλευράς του σκηνοθέτη ή των κριτικών.Θα μπορούσα να γράψω πολλά γι'αυτό το αριστούργημα,αλλά όταν μου λες ότι τη θεωρείς μία από τις πιο βαρετές ταινίες ever,συγνώμη κιόλας,μα δε βρίσκω τον λόγο να επεκταθώ.
Μάλλον έχεις πολύ στενή αντίληψη για την ποίηση.Παράξενο,μια που όπως λες,γράφεις ποίηση και ο ίδιος.Αλλά φίλε μου,όταν επιχειρείς να υποσκάψεις την έννοια του ποιητικού σινεμά,συμπαραθέτοντας κατ'αντιδιαστολή ονόματα ποιητών του γραπτού λόγου(sic!),τότε πώς να σε πείσω εγώ ότι ο Φελίνι είναι ποιητής; Για το Θεό,η Ποίηση δεν περιχαρακώνεται στα ασφυκτικά περιβλήματα των ειδολογικών κατηγοριών.Ποίηση κάνει ο Καβάφης,ποίηση κάνει και ο Παπαδιαμάντης και ο Σελίν και ο Κάφκα και ο Ουίλλιαμς και ο Αισχύλος και ο Κλέε και ο Βαν Γκογκ και ο Ανρί Καρτιέ Μπρεσόν και η Πίνα Μπάους.Ποίηση λοιπόν κάνει και ο Φελίνι,ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ποίηση,πόσο πιο σαφές να το κάνω πια….! Όπως πολύ σωστά λέει ο Fidelio,διαφορετικά μέσα,διαφορετικές γλώσσες.Κάθε γλώσσα όμως ενέχει τη δυνατότητα της ποιητικής υπέρβασης,το ίδιο λοιπόν και η γλώσσα του κινηματογράφου.
@Fidelio
Ειλικρινά,συμφωνώ σχεδόν απόλυτα με όσα γράφεις.Θα ήταν ανόητο να αμφισβητήσει κανείς την μέγιστη προσφορά του Γκρίφιθ,του Χίτσκοκ,του Ουέλς και λοιπών αμερικανών.Αυτοί καλλιέργησαν και διεύρυναν θαυμαστά τη γλώσσα του σινεμά.Πλην όμως,αυτοί οι λίγοι που αγαπώ εγώ,χρησιμοποίησαν τις κατακτήσεις των προγενέστερων για να δημιουργήσουν μια δική τους ποιητική γλώσσα,ένα ιδίωμα,αν προτιμάς,που εμένα με συγκινεί ξεχωριστά…
Φίλε Ετερώνυμε,η ποίηση, όπως θα ξέρεις, σημαίνει δημιουργία και μπορεί εν γένει να ταυτιστεί με τον όρο ομορφιά. Ακόμα και στην καθημερινή ζωή μας, αναφερόμαστε για πράγματα που γίνονται με τέχνη και επιτηδειότητα, ως ποίηση.Χαίρω πολύ! κι ο Βαν Γκογκ κι ο Ματίς κι ο Νταλί και η Λίμποβιτς,ποίηση κάνουν! Σε τελική ανάλυση, οτιδήποτε δημιουργείται και είναι όμορφο, μπορεί να χαρακτηριστεί ως ποίηση. Αν θέλουμε, όμως, να μιλήσουμε με τις καθαυτό ερμηνείες των όρων και να μην πελαγώνουμε με το νόημα που τις δίνει ο καθένας στη ζωή του,πρέπει να τηρούμε κάποιους στοιχειώδεις κανόνες:ποίηση είναι ο έμμετρος λόγος,σε πολύ αδρές γραμμές. Να πεις ότι μια ταινία είναι ποιητική,προφανώς και το δέχομαι και το κάνω κι εγώ ο ίδιος.Αλλά είναι άλλο να θες να ανάγεις ορισμένους σκηνοθέτες σε ποιητές:οι σκηνοθέτες είναι σκηνοθέτες και οι ποιητές είναι ποιητές.Γιατί δεν έχω ακούσει κανέναν να λέει,δηλαδή, ότι ο τάδε ποιητής είναι κινηματογραφικός ή ότι γράφει κινηματογραφικά;Έκαστος εφ' ω ετάχθη, ή κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, πιο λαϊκά.Ο Φελίνι μπορεί να είναι ποιητής με την κάμερα,αλλά η κάμερα στυλό που ευαγγελίζονταν οι Γάλλοι νεωτεριστές,είναι για μένα μια αυταπάτη και ίσως μια ματαιόδοξη προσπάθεια των σκηνοθετών να γίνουν ποιητές.Για αυτό άλλωστε και λέμε κάποιους auter(=authors).Συμφωνείς,μάλιστα,με το Φιντέλιο,που στην ουσία,αυτά που λέει συνηγορούν στη δική μου άποψη!!!!Άσε την ποίηση στην ποίηση και τον κινηματογράφο στον κινηματογράφο. Ο ποιητικός κινηματογράφος είναι μια πραγματικότητα που δεν την αρνούμαι, αλλά αμφισβητώ τη βαρύτητα και την ισχύ που της δίνεις.
Το θέμα δεν είναι ότι σου αρέσουν αυτοί που σου αρέσουν,αλλά ότι υποτιμάς αυτούς που υποτιμάς.Αυτό είναι που δε μου αρέσει,κατά τα άλλα δεν έχω κανένα πρόβλημα.
Καταλαβαίνω για την Οδύσσεια,που λες. Τη Σιωπή ίσως θα πρέπει να την ξαναδώ,δεν ξέρω,αλλά έτσι όπως την έχω τώρα στο μυαλό μου,είναι αυτό ακριβώς που σου είπα και πιο πάνω:βαρετή και φλύαρη,αν και βωβή σχεδόν,όσο λίγες άλλες.
@Fauntleroy
Διαφωνώ με τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι την ποίηση. Το λεξικό του Cambridge αναφέρει τον ορισμό που υποστηρίζεις για τον έμμετρο λόγο αλλά ταυτόχρονα και τη δημιουργία του ωραίου:
-poems in general as a form of literature; contemporary poetry and prose, "She started writing poetry at a young age"
-a very beautiful or emotional quality, "This film has a savage poetry and brilliance"
Τι ειρωνικό ο παραπάνω ορισμός της ποίησης να αναφέρει τον κινηματογράφο ως παράδειγμα.
Τα ελληνικά λεξικά επίσης (έχω πρόχειρο του Τριανταφυλλίδη), αναφέρουν , συν τοις άλλοις, στον ορισμό, "η αισθητική και συναισθηματική αξία, διάθεση, η μαγεία: H ~ του έρωτα / ενός τοπίου / μιας στιγμής / του κινηματογράφου." Πάλι ο κινηματογράφος λοιπόν.
Αρκετούς σκηνοθέτες θα τους έλεγα ποιητές. Και άλλοι με αγγίζουν περισσότερο από ποιητές του έμμετρου λόγου. Επίσης λες ότι δεν έχεις ακούσει να λένε ότι ο τάδε ποιητής είναι κινηματογραφικός. Εγώ πάλι το έχω ακούσει και για ποιητή και για συγγραφέα. Η ποίηση μπορεί να υπάρχει σε όλες τις μορφές της τέχνης, είτε πρόκειται για ζωγραφική, χορό, γλυπτική, σινεμά, μουσική.
Τέλος auteur ονομάζουμε αποκλειστικά τον σκηνοθέτη εκείνο που έχει πλήρη καλλιτεχνικό έλεγχο της ταινίας του και χρησιμοποιεί ένα πολύ προσωπικό στυλ. Αν ρίξεις μια ματιά στους ορισμούς πάλι, θα δεις ότι auteur δεν ονομάζεται κάποιος νεωτεριστής Γάλλος σκηνοθέτης που ματαιόδοξα προσπαθεί να γίνει ποιητής (όπως το περιέγραψες), αλλά η έννοια auteur επικεντρώνεται στον στιλιστικό και καλλιτεχνικό έλεγχο που έχει ο σκηνοθέτης όταν δημιουργεί.
Συνυπογράφω την απάντηση του Dynx.Μάλιστα,ετοιμαζόμουν να πω κι εγώ ακριβώς ότι έχω συναντήσει ουκ ολίγες φορές τον χαρακτηρισμό "κινηματογραφικός",τόσο για ποιητές όσο και για πεζογράφους.
Fauntlrοy,ακόμα και ο ορισμός της ποίησης του λόγου που δίνεις είναι ανεπαρκής και δεν ξέρω από πιο μουσειακό βιλίο πηγάζει.Τι θα πει "έμμετρος λόγος"; Όλη η ποίηση σε ελεύθερο στίχο δηλαδή πάει περίπατο…! Μετά συγχωρήσεως,αλλά αυτό δεν είναι αδρομερής ορισμός,είναι μουτζούρα!
Συμφωνώ σχεδόν με όσα γράφει ο fidelio και ιδιαίτερα για την αυτονομία της κινηματογραφικής γλώσσας.Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η κινηματογραφική γλώσσα δεν μπορεί να γίνει ποιητική.Ο Γκρίφιθ έδωσε τη γραμματική και το συντακτικό της,ενίσχυσε τον πλούτο της και από κει και πέρα τη σκυτάλη την παρέλαβαν άλλοι…
Γιατί όμως σε ενοχλεί τόσο που "υποτιμώ" κάποιους; Δεν γίνεται όλοι να αγαπάμε όλους,κάθε καλλιτέχνης έχει τους θιασώτες του.Χάνεκε,Αλμοδόβαρ,Μορέτι.Σκέψου πόσους θαυμαστές και πόσους επικριτές συγκεντρώνουν.Όσο μάταιο είναι να προσπαθώ εγώ να σε πείσω ότι κάποιοι σκηνοθέτες αγγίζουν σφαίρες που ο Κόπολα ή ο Κιούμπρικ ούτε με διαστημικό τηλεσκόπιο δε θα διέκριναν,άλλο τόσο μάταιο είναι να προσπαθείς εσύ να με πείσεις ότι ο Σκορσέζε είναι ισάξιος με τον Φελίνι.Και καλύτερα έτσι.Ως γνωστόν,τα πράγματα στην τέχνη(από ένα σημείο και μετά,το τονίζω αυτό!)δεν είναι απολύτως μετρήσιμα και σ'αυτή τη ρευστότητα μεταξύ άλλων έγκειται η μεγάλη της γοητεία.
Ετερώνυμε..
Σίγουρα κάθε μεγάλος καλλιτέχνης είτε χρησιμοποιεί τα ήδη υπάρχοντα μέσα, είτε ακόμα και διευρύνει την εκφραστικότητα της κινηματογραφικής γλώσσας. Από κει και πέρα, διαμορφώνει ένα προσωπικό και αναγνωρίσιμο ύφος.
Το γούστο είναι προσωπική υποθεση. Το ποιός θα συγκινήσει περισσότερο εσένα ή κάποιον άλλο δεν αποδεικνυέι κάτι για την αξία του (και την δική του και του έργου).
Fauntleroy..
Στο σχόλιό σου "Ο κινηματογράφος δεν θα γίνει ποτέ λογοτεχνία και ποίηση…" τόνισα την διαφορετικότητα της γλώσσας σε κάθε τέχνη και κατ επέκταση τόνισα ότι κατα τη γνώμη μου δεν υστερεί σε κάτι ο κινηματογράφος. Αλλά που θενά δεν είπα για αυτονομία της κινηματογραφικής γλώσσας.
Ο κινηματογράφος αποκαλείται εβδομη τέχνη, ίσως όχι απλώς επειδή οι υπόλοιπες έξι προηγούνται χρονικά. Το σινεμά μοιάζει να είναι το +1 των τεχνών. Όαν ο Βαγκνερ είχε κατα νου να ενοποιήσει μουσική, θέατρο, ποιήση και χόρο στην όπερα, πέτυχε ό,τι καλύτερο μπορούσε για τα δεδομένα της εποχής. Το σινεμά όμως δανείζεται πολλά στοιχεία από τις υπόλοιπες τέχνες και μοιάζει να πετυχαίνει εκείνο που τόσο επιθυμούσε ο Βάγκνερ.
Από την λογοτεχνία πάιρνει την μυθοπλασία, από το θέατρο παίρνει τον ηθοποιό, από την ζωγραφική παίρνει τα χρώματα και τις μορφές, τις φωτοσκιάσεις και την σύνθεση του κάδρου, από τον χορό πάίρνει τα σώματα και την κίνηση, από την μουσική παίρνει την συγκίνηση κλπ. Ταυτόχρονα όμως ο κινηματογράφος έχει δική του οντολογική αλήθεια, μεταποιεί όλα τα στοιχεία που δανείζεται και τα μετατρέπει σε κάτι μή-συγκρίσιμο, μη-αναγώγιμο σε καμιά από τις υπόλοιπες τέχνες.
Έτσι, μιλάμε για καδραρίσματα στο σινεμά (το κάδρο αναφέρεται πρωτογενώς στην ζωγραφική, αλλά εδώ έχουμε καδράρισμα κινηματογραφικό), την ίδια στιγμή όμως αυτό το κάδρο δεν είναι στατικό. Το σινεμά δημιουργεί κίνηση. Μεσα σε αυτή την εικόνα-κίνηση βλέπουμε ηθοποιούς, αντικείμενα, τοπία (αλλά στο θέατρο ο ηθοποιός είναι σωματικά παρόν πάνω στη σκηνή, οπως και ολα τα υπολοιπα αντικειμενα). Στο σινεμα είναι μονάχα η εικόνα, η μορφή τους αυτή που βλέπουμε. Μιλάμε για την "ιστορία" μιας ταινίας, τί συμβαίνει δηλαδή σε μια ταινία, ποιά ειναι η υπόθεση. Αλλά η υπόθεση αφορά και το θέατρο και την λογοτεχνία. Ένας λόγος που μια ταινία βασισμένη σε βιβλίο δεν μπορεί να συγκριθει με το βιβλίο είναι ότι όταν διαβάζουμε, είμαστε εμείς που εικονοποιόυμε με την φαντασία μας αυτά που διαβάζουμε. Αλλά στο σινεμά τις εικονες τις πλάθει η στοχαστική φαντασιά του σκηνοθέτη και από αυτό εντυπωσιαζόμαστε.
Μιλάμε για ρυθμό στην ποιηση, στη μουσική αλλα και στον κινηματογράφο, μιλάμε για εκφραστικότητα χρωματων στην ζωγραφική αλλά και στο σινεμά. Έτσι, μπορούμε να μιλάμε για ποιητικότητα σε πολλές τεχνες και αλοίμονο αν κλείνουμε τους όρους, τις έννοιες και τις τέχνες σε στεγανα (αλλιώς, σε λεξικά).
Όποτε δεν βρίσκω το λόγο γιατί να μαλώνετε για το "περιεχόμενο" της έννοιας "ποιηση" και για το αν τελικά μπορούμε να αποδώσουμε αυτο τον χαρακτηρισμό στο σινεμά.
@Fidelio
Απολαυστικό το σχόλιό σου.Σαφές,συγκροτημένο και πειστικό.
Γενετικά υβριδική τέχνη λοιπόν ο κινηματογράφος,γι'αυτό και θαυμαστά μοναδική!
Όσο για το πρώτο που λες,δεν υποστήριξα το αντίθετο,γι'αυτό και συχνά υπογραμμίζω την υποκειμενικότητα του βλέμματός μου.Φυσικά,όπως όλοι μας,διαθέτω κάποια κριτήρια ώστε να αναγνωρίσω την αξία και την προσφορά σκηνοθετών όπως ο Σκορσέζε και οι συμπαρομαρτούντες,αλλά από κει και πέρα επιλέγω ό,τι κρούει εντονότερα τις χορδές του ψυχισμού μου και-ας με συγχωρήσουν οι αντιφρονούντες-δεν έχω καμία τύψη γι'αυτό…
@Fauntleroy
Παραλίγο να το ξεχάσω: με ρώτησες που μπορείς να δεις πλήρες προφίλ μου. Αν πας στο κεντρικό μου blog (http://dynx.blogspot.com) θα βρεις πάνω-πάνω links όπου μιλάω για αγαπημένη μου λογοτεχνία, μουσική και ταινίες.
Fidelio,άσχετο,αλλά ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΣΤΙΣ "ΩΡΕΣ";
(Dynx,συγνώμη που καταχρώμαι της φιλοξενίας σου…)
Α, Ετερώνυμε, και μένα μου άρεσαν πολύ "Οι Ώρες". Δυνατές ερμηνείες από Julian Moore και M. Strip, εξαιρετικό το soundtrack του Philip Glass, σκηνοθεσία με έντονο ρυθμό να διέπει και να ενώνει τις 3 ιστορίες. Με το να παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό της, ο σκηνοθέτης κατάφερε να την κάνει συγκινητική και ξεχωριστή κι ας ανήκει στο mainstream. Δεν λέω ότι είναι αριστούργημα, αλλά τη βρίσκω πολύ καλή.
Ετερώνυμε..
Δεν θέλω να καταχραστώ τον χώρο φιλοξενείας του Dynx, που σε γενικές γραμμές με κάλυψε με το σχόλιό του. Ξεχωρίζω τον Εντ Χάρις, την Κιντμαν, την θαυμάσια μουσική του Φιλιπ Γκλάς και τον τρόπο που συνδέονται οι τρεις ιστορίες. Ιδιαίτερα στα πρώτα δέκα λεπτά (χωρίς διαλόγους) όπου το μοντάζ ακολουθεί τον ρυθμό της μουσικής.
Με αγγιξε πολύ η ταινία, χωρίς να είναι κάτι το εξαιρετικό. Καλογυρισμένη και αξιοπρεπής ταινία.
Υ.Γ. Υπάρχει και το mail στο προφίλ. Για οτιδήποτε αφορά πιό προσωπική επικοινωνία είναι προτιμώτερο να γίνεται από κει για να αποφεύγουμε τον συνωστισμό των σχολίων σε ένα blog τόσο φιλόξενο.
Fidelio,μη με μαλώνεις,έχω ένα τεχνικό πρόβλημα με το Outlook,γι'αυτό δεν μπορώ να στείλω mail μέσω του προφίλ σου.Χαιρετώ!
Δεν είχα σκοπό να απαντήσω,απλά επειδή αναφέρατε για ασυνέχεια στο έργο του Κιούμπρικ,θεωρώ πως θα σας ενδιέφερε να ρίξετε μια ματιά σε αυτήν την ανάλυση.
http://www.imdb.com/title/tt0062622/board/thread/151419544
Μόλις είδα την ταινία. Και λίγα αστέρια της έβαλες 🙂
Η λέξη "αριστούργημα" ευτυχώς δεν έχει χάσει ακόμα το νόημά της…
Έξοχη παρουσίαση για ένα αληθινό αριστούργημα. Η ταινία μου θύμισε λίγο παρτίτα του Μπαχ, όπου κανείς συνειδητοποιεί το βάθος της συνθετικής δομής μόνο αφού πρώτα απολαύσει το έργο σε ένα πρώτο επιφανειακό επίπεδο συγκίνησης.
Ω ναι, μάλλον θα κερδίσει το Όσκαρ που όλοι θέλουμε! Είδες τις υποψηφιότητες;
Απολύτως δίκαια. Εξαιρετική ταινία, και ένα ετεροχρονισμένο μπράβο για το αναλυτικό κείμενο.
πράγματι ποιός θα διαφωνήσει ότι αυτή η ταινία είναι άψογη. και μάλιστα μέσα σε όλο αυτό τον συμφερτό του σημερινού κινηματογράφου.
όμως προσωπικά η ταινία με απογοήτευσε. περίμενα να δω, να ακούσω και να νοιώσω το πως μέσα από την ενδοσκόπηση μιας μικρής κοινωνίας γεννήθηκε ο ναζισμός. ένα θέμα που πραγματικά με ενδιαφέρει… δυστυχώς δεν βρήκα καμία απάντηση. οι καταναγκασμοί, οι απαγορεύσεις και η συγκαλυμένη βία δεν μου είναι αρκετές. και σε ποιον είναι δηλαδή.
περίμενα λοιπόν από έναν Αυστριακό κάτι ποιό σημαντικό.
Αντί αυτού είδα μια απόλυτα στυλιζαρισμένη ταινία ένα τέλειο πακέτο με λευκή κορδέλα που δεν μου αποκαλύπτει τίποτα. Αισθητικά τι να πεις… κανείς κριτικός πράγματι δεν μπορεί να της βρει ψεγάδι… αλλά για ποιούς κριτικούς μιλάμε; μήπως κι αυτοί δεν είναι ανάλογοι της νέας κινηματογραφικής παραγωγής; αναρωτιέμαι…
Δυστυχώς σήμερα σπανίζουν οι ταινίες που μου αρέσουν. Δεν μιλάω για τις αμερικάνικες στην μορφή και στο πνεύμα, αυτές δεν είναι κινηματογράφος… είναι κινηματογραφική διασκέδαση (και καλά κάνει)… μιλάω για όλες τις υπόλοιπες που έχουν κάποια κνηματογραφική πρόθεση. Στις ταινίες των μεγάλων δημιουργών όπως είναι ο Χάνεκε και ο Τριερ, τώρα πλέον διακρίνω μια απίστευτη αυταρέσκεια… δεν έχουν ξεφύγει ούτε αυτοί από αυτό το σύνδρομο της εποχής μας… ο ένας περιτυλίγει ένα θέμα σοκ, με λευκή κορδέλα και όλοι λέμε… α!!! τι ωραίο (!)… και ο άλλος αυτάρεσκα, κατά την γνώμη μου, προσπερνά την δυσκολία του θέματος που αναλαμβάνει στον "Αντίχριστο", πετώντας μας στα μούτρα (στο δεύτερο μισό της ταινίας) σκηνές που ακόμα κι ο σύγχρονος θεατής δεν μπορεί να αξιολογήσει… δημιουργεί δηλαδή μια φασαρία για να καλύψει τις αδυναμίες του ώς ποιητής του κινηματογράφου! Έτσι κι αλλιώς την επιτυχία και την αναγνώριση την εχει πετύχει!
ας θυμήσω λοιπόν ότι παλιότερα σκήνοθέτες όπως ο Κιούμπρικ, ο Ταρκόφσκι, ή ο Μπέργκμαν αλλά και πολλοί άλλοι με λιγότερο φανταχτερά ονόματα ιδρώνανε στα κινηματογραφικά πλατώ εμβαθύνοντας βασανιστικά πάνω στα θέματά τους και παράγανε και ταινίες με άψογο στυλ αλλά και ταινίες που μας ανοίγουν ακόμα και σήμερα νέους δρόμους συνειδητότητας…
τέλος να σου πω συγχαρητήρια για το blog σου και για την σοβαρότητα που αντιμετωπίζεις τις ταινίες…
[…] Μπορώ να σας αναφέρω μερικούς ονομαστικά: Tarantino, Haneke, Trier, del Toro, Kubrick. Παρατηρείτε κάτι; Όλοι αυτοί οι […]