Κριτική βιβλίου:
Τίτλος: The Taiga Syndrome
Συγγραφέας: Cristina Rivera Garza
Έκδοση: Dorothy, a publishing project, 2018
Οι εικόνες που παραπέμπουν σε παραμύθι είναι διάχυτες και ξεκινάνε από τις πρώτες σελίδες. Ωστόσο, το βιβλίο της Cristina Rivera Garza, μιας σημαντικής Μεξικανής συγγραφέως, απευθύνεται σε ενήλικες που είναι διατεθειμένοι να αφεθούν στη μυστηριακή του ατμόσφαιρα, αφού οι περιγραφές είναι τόσο έντονες που τείνουν να έχουν άμεση αλληλεπίδραση με το υποσυνείδητό μας (ή φαίνονται να έχουν ξεπηδήσει από αυτό).
Η ιστορία απλή: ένας απεγνωσμένος σύζυγος προσεγγίζει μία ντετέκτιβ και της ζητά να βρει τη γυναίκα του. Η τελευταία φαίνεται να το έχει σκάσει με κάποιον άνδρα. Ωστόσο το γεγονός ότι η γυναίκα έχει αφήσει πίσω της πολλά ίχνη, τους κάνει να υποψιάζονται ότι θέλει να την εντοπίσουν. Που έχει χαθεί όμως;
Μαζί με τον μυστηριώδη άντρα έχουν εισχωρήσει βαθιά στην Τάιγκα: σε ένα μυστηριώδες, χιονισμένο δάσος, μακριά από τον πολιτισμό, ένα μέρος γεωγραφικά απροσδιόριστο, αραιοκατοικημένο από γηγενείς φυλές και παράξενα ζώα. Οι θρύλοι φαίνονται να είναι ζωντανοί σε αυτό και, όπως θα δούμε, το φανταστικό στοιχείο δεν ξεχωρίζει από το ρεαλιστικό. Είναι αυτά που μας περιγράφονται παραισθήσεις ή γεγονότα;
Ο κόσμος της Τάιγκα ζωντανεύει από τη γραφή της Garza. Φανταστείτε πρόζα άκρως ποιητική, οι διάλογοι μες στη λακωνικότητά τους να θυμίζουν στιχομυθία. Λυρισμός σε φράσεις σύντομες που σαν κοφτερό μαχαίρι εισχωρούν πέρα από το συνειδητό και μένουν στο μυαλό του αναγνώστη για πολύ καιρό.
Οι περιγραφές, ο σχεδόν Σωκρατικός διάλογος, η τεχνική — αυτά είναι τρία μόνο από τα συστατικά που συνιστούν το βιβλίο άξιο ανάγνωσης (φανταστείτε συνδυασμό Μπόρχες και Ντέιβιντ Λιντς). Έχουμε να κάνουμε με μία σπάνια αυθεντική φωνή λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας που ίσως στο μέλλον δούμε να της απονέμονται σημαντικά διεθνή βραβεία.
Βιβλίο φιλοσοφικό, βαθύτατα ατμοσφαιρικό που απευθύνεται άμεσα στις ανθρώπινες αισθήσεις.
ΥΓ. Καθόλου παράξενο που στην Ελλάδα η Cristina Rivera Garza είναι σχεδόν άγνωστη — αφού αρκετοί βιβλιόφιλοι καταπιάνονται μόνο με τους πολύ συγκεκριμένους (και συχνά υπερτιμημένους) συγγραφείς που μεταφράζονται στοχευμένα στο ελληνικό κοινό.
